Po narodzinach Izaaka i odsunięciu Izmaela życie Abrahama toczy się dalej swoją koleją. Jest już jednak inne. Dobrze mieć przy sobie namacalny dowód Bożej łaski, a zarazem gwarancję wypełnienia Bożych obietnic, w postaci zdrowo chowającego się syna. Jak wspaniała czeka go przyszłość. Abraham przecież zna ją dobrze z Bożego objawienia – ma być ojcem wielkiego narodu, który wyda wielu królów. Bóg zawrze z nim swoje przymierze po wszystkie pokolenia. Dobrze jest spokojnie patrzeć w przyszłość ukocha­nego dziecka, wiedząc, że nie grozi mu żadne niebezpieczeństwo.

Napisz komentarz (0 Komentarze)

Oto jeden z pierwszych dni zimy w Neapolu, ponad siedemset lat temu. Dwaj zakonnicy w charakterystycznych, czarno-białych, dominikańskich strojach udają się do niewielkiej kaplicy. Jeden z nich to pokaźnej postury, korpulentny mężczyzna o bystrym, inteligentnym spojrzeniu. Jego habit jest wystrzępiony i źle dopasowany. Drugi mężczyzna, młodszy, jest najwyraźniej jego oddanym przyjacielem.

Napisz komentarz (0 Komentarze)

Czy próbowałeś kiedyś wyczyścić chodnik, podjazd lub betonowy taras? Oczywiście szorowanie przy użyciu gorącej wody usuwa część brudu, jeśli jednak rzeczywiście chcesz przywrócić temu miejscu jego dawną biel, potrzebujesz czegoś więcej. Zwykle przydaje się tu dobry detergent, który pomoże ci osiągnąć cel przy o wiele mniejszym nakładzie pracy. Wystarczy przetrzeć powierzchnię środkiem czyszczącym i spłukać ją wodą, a staje się znowu czysta.

Napisz komentarz (0 Komentarze)

Albo to zrobisz, albo… ! Czy istnieją rodzice, którzy nigdy nie czuli się zmuszeni użyć jakiegoś rodzaju groźby wobec swoich dzieci? Traktując je z miłością, zdają sobie wszakże sprawę, że czasami potrzebna jest również stanowczość. Wiedzą, że w sprawach, które mogą zaważyć na całej przyszłości dziecka, muszą w sposób jasny i zdecydowany wyrażać to, co myślą.

Napisz komentarz (0 Komentarze)

Teofil Antiocheński († 182), to jeden z najczęściej wspominanych przez antytrynitarian apologetów. Wymienia się go właściwie jedynie dlatego, że jako pierwszy (na podstawie zachowanych źródeł wczesnochrześcijańskich) użył po grecku słowo „Trójca” (trias). Tylko tyle na ogół mówią antytrynitarianie, np. Świadkowie Jehowy (patrz: Pojednanie, s. 108; Religia zbiera wicher, s. 29; Niech Bóg będzie prawdziwy, 1954, rozdz. IX, par. 3; „Strażnica” nr 17/1960, s. 13; nr 22/1967, s. 11; rok CVI [1985] nr 6, s. 23; nr 15/1992, s. 22; Czy wierzyć w Trójcę?, s. 5). Najważniejsza antytrynitarna broszura Świadków Jehowy poświęciła Teofilowi „aż” jedno zdanie! Oczywiście antytrynitarianie próbują też mu czasem zarzucać nieprawowierność trynitarną czy nawet herezję, chociażby dlatego, że Ducha Świętego nazywa – podobnie jak Ireneusz (ur. przed 140) – „Mądrością” (inni pisarze tego czasu nazywają tak Jezusa). Ale przecież, przy równości majestatu osób Bożych, nie jest to dla wyznawców Boga w Trójcy Świętej żadnym problemem (co prawda, w nawiązaniu do 1 Kor 1,24, w dwóch miejscach Teofil nazywa też Jezusa Mądrością). Także Iz 11,2 zwie Ducha Pańskiego „duchem mądrości”. Jednak „Strażnica” rok CVI [1985] nr 6 (s. 23) podaje:

Napisz komentarz (0 Komentarze)

1. Okazja do ekumenicznej modlitwy?

W dniach 16-18 czerwca 2005 roku zawitał do Wrocławia słynny pastor zielonoświątkowy, David Wilkerson. Trudno spotkać katolickiego charyzmatyka dbającego o solidną znajomość ostatnich dziesięcioleci historii ruchu charyzmatycznego na świecie, który nie znałby tego nazwiska. Jego zasługi ewangelizacyjne są powszechnie znane. Nawet w fundamentalnym dla duchowości katolickiej francuskim słowniku Dictionnaire de spiritualité pod hasłem pentekostalizm znajdziemy nazwisko pastora Wilkersona.

Napisz komentarz (8 Komentarze)

Antytrynitarianie nie dają wiary, że Klemens Aleksandryjski (ur. 150), jeden z pierwszych pisarzy wczesnochrześcijańskich, mógł nauczać o Trójcy Świętej.

Przykładowo, Świadkowie Jehowy wręcz temu zaprzeczają. Wymieniając Ireneusza (ur. przed 140), Nowacjana (ur. ok. 200) i właśnie Klemensa Aleksandryjskiego oraz cytując ich wypowiedzi, które akurat nie mówią o Trójcy Świętej (ale o ludzkiej naturze Jezusa), stanowczo napisali:

„Ich wypowiedzi nie dają żadnych podstaw do twierdzenia, jakoby wierzyli w Trójcę” („Strażnica” nr 20/1993, s. 29).

Napisz komentarz (0 Komentarze)

Spełnienie obietnicy

Skoro Bóg milczy, od czegóż ludzki rozum? Saraj, żona Abrama, wie już na pewno, że nie zdoła dać mu dziecka. Oprócz swojej bezpłodności, przekroczyła już wiek, kiedy kobieta może mieć dzieci. Jest jednak sposób, by obietnica potomstwa mogła się ziścić. Wystarczy podsunąć mężowi swoją niewolnicę, której dziecko, w myśl ówczesnego prawa, będzie należało do niej. Abram zbliża się do niewolnicy Hagar, a ta staje się brzemienna. Lecz choć na pozór wszystko idzie pomyślnie, w domostwie Abrama brak pokoju i radości. Brzemienna Hagar zaczyna lekceważyć swą bezpłodną panią. Życie domowe zamienia się w piekło, a wezwany na pomoc Abram czuje się bezradny. Trudno mężowi godzić ze sobą dwie rozwścieczone kobiety. Wycofuje się, pozostawiając Saraj wolną rękę – w końcu ona jest tu panią, niech więc zatroszczy się o to, by zmusić do posłuchu niesforną niewolnicę.

Napisz komentarz (0 Komentarze)