Drodzy

Bracia i Siostry!

Jezus wzywa nas do świętego życia, do ścisłej więzi z Bogiem i udziału w życiu Trójcy Świętej. Oznacza to miłość Boga i bliźniego, a także gotowość sprzedania swoich dóbr, rozdania pieniędzy ubogim i pójścia za Jezusem (por. Mt 19,21).

Dla św. Pawła świętość jest całkowitą odnową umysłu, pozwalającą człowiekowi pełnić wolę Bożą w każdej sytuacji (por. Rz 12,2). Do tego celu winniśmy dążyć z determinacją zawodnika biegnącego po nagrodę (por. Flp 3,13). W ujęciu św. Jana, świętość oznacza miłowanie Boga i siebie nawzajem, gdyż „doskonała miłość usuwa lęk” (1 J 4,18).

Codziennie, zaraz po obudzeniu się, myślę o celu, do którego dążę. Mówię Ojcu niebieskiemu, że pragnę być święty, jak On sam jest święty. Następnie zwracam się do Jezusa i mówię Mu, że chcę być do Niego podobny. Jednak wkrótce – czasem nawet zaledwie kilka chwil od tej modlitwy – widzę, że zbaczam z Bożej drogi do chrześcijańskiej doskonałości. Egoizm, bezmyślność, poleganie na sobie, osądy – wszystkie te ślepe uliczki są mi aż nazbyt dobrze znane.

Wiem, że nie tylko ja odkrywam w sobie to rozdarcie. Czytam o patriarchach Starego Testamentu, o pierwszych uczniach Jezusa, o życiu świętych – i widzę ten sam dylemat. Pragniemy być święci, ale nie mamy siły, aby się nimi stać. Wiemy, że Bóg udziela nam swojej łaski, ale nie zawsze mamy ochotę się o nią zwracać lub z nią współpracować.

Ten właśnie dylemat prowadzi nas do głównego tematu obecnego numeru „Słowa wśród nas”, czyli do nawrócenia. Jest to jedyne wyjście z pułapki grzechu, błędnych dróg i frustracji. Jest to jedyny sposób obmywania się z brudu naszych niedoskonałości i pełniejszego otwarcia na uzdrawiające i oczyszczające światło Chrystusa.

Oglądając Pana, prorok Izajasz ujrzał także swoją własną grzeszność. Jego reakcją na to objawienie były słowa: „Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach… a oczy moje oglądały Króla, Pana Zastępów!” (Iz 6,5). Gdy jednak jeden z aniołów zdjął z niego winę i grzech, Izajasz stał się nowym człowiekiem – obmytym, oczyszczonym, gotowym służyć Panu całym swoim życiem. Izajasz ukazuje nam, że droga do świętości sprowadza się do współpracy z łaską nawrócenia. Jego doświadczenie, jak i wiele innych historii biblijnych, ilustruje prawdę, że „cała skuteczność pokuty polega na przywróceniu nam łaski Bożej i zjednoczeniu nas w przyjaźni z Bogiem” (KKK, 1468).

Mamy nadzieję, że zamieszczone w tym numerze artykuły zachęcą nas do codziennego nawracania się, do zostania świętymi, jak Bóg jest święty.

Wasz brat w Chrystusie

Joe Difato