Ruch Odnowy w Duchu Świętym budzi czasem wiele kontrowersji. Dla ludzi „tradycyjnie” wierzących bywa czymś dziwacznym, u wielu osób zakonnych także budzi znaczny opór. Wydaje się, jak gdyby w Kościele pojawiła się jakaś szczególna enklawa, coś dziwnego, pełnego nadzwyczajności niewiadomego pochodzenia. Po dwudziestu kilku latach obecności Ruchu Odnowy w Kościele polskim niewątpliwie nastąpiło jakieś „oswojenie” się z tą nowością, niemniej wydaje się, że separacja stale istnieje. Dwa wykłady o. Dominika Hermanta, wygłoszone dla ludzi zainteresowanych Ruchem Odnowy, koncentrują się wokół zawsze i wszędzie ważnego zagadnienia odnawiania się w Duchu Świętym, znakomicie ukazują wspólną problematykę zarówno dla „tradycyjnie” wierzących, jak i dla charyzmatyków, dla osób konsekrowanych i świeckich.

Obecny IV Dokument z Malines porusza temat szczególnie delikatny. Chce odpowiedzieć na pytanie: jaka powinna być teoretycznie i praktycznie postawa chrześcijańska wobec rzeczywistości i wpływów Ducha Zła w świecie?

Problem trudny, gdyż chodzi o domenę już w swej definicji ciemną, w której traktowaniu powinno się wystrzegać wszelkich uproszczeń czy to typu fundamentalistycznego, czy racjonalistycznego.

W owym dniu żydowskiej Pięćdziesiątnicy roku 30 uczniowie Jezusa zebrali się potajemnie na modlitwę. Ich nadzieja oparta na Zmartwychwstaniu jest bardzo chwiejna, bowiem z ludzkiego punktu widzenia ponieśli klęskę: Ten, na którego wszystko postawili, został w sposób upokarzający wydany na śmierć. Lecz oto nagle ich obawy zmiata potężny podmuch, który ogarnia wieczernik, a ich wiarę odnawiają języki ognia, które na nich zstępują. I od razu widzimy naszych apostołów, jak wychodzą na plac publiczny, zapchany tłumem ludzi, by głosić we wszystkich językach Jezusa Chrystusa zmartwychwstałego, wzywać do nawrócenia i do chrztu, a nawet uzdrawiać chorych!

W ten sposób Duch Święty dał początek Kościołowi.

Kwestia wylania Ducha Świętego związana szczególnie z doświadczeniem Odnowy w Duchu Świętym, którą podejmujemy w niniejszej pracy, budzi wiele kontrowersji i jest przedmiotem często namiętnych dyskusji. Przeciwnicy tego doświadczenia widzą w nim element protestantyzacji teologii i tradycji Kościoła katolickiego. Zwolennicy natomiast podkreślają wielkie znaczenie wylania Ducha Świętego dla życia duchowego jednostek i całych wspólnot. Ci ostatni powołują się na świadectwo Kościoła w czasach apostolskich i czasach Ojców Kościoła, twierdząc, że doświadczenie wylania Ducha Świętego mające miejsce w życiu Jezusa i pierwotnym Kościele, nie zanikło w ciągu wieków, ale w obecnych czasach jedynie znowu ujawniło swój dynamizm.

Prezbiterzy… niech w duchu wiary odkrywają różnorodne charyzmaty świeckich, zarówno matę jak i wielkie, niech j e z radością uznają, z troskliwością popierają. Między innymi zaś darami Bożymi, znajdującymi się obficie wśród wiernych, szczególnej troski godne są te, które pociągają wielu do doskonalszego życia duchowego.

Sobór Watykański II,
z Dekretu o posłudze i życiu kapłańskim, nr 9