1. ZASADY PRZYJMOWANIA KOMUNII ŚWIĘTEJ
80.
Eucharystia winna być przedstawiana wiernym jako lekarstwo,
dzięki któremu jesteśmy uwalniani od codziennych przewinień i
zachowywani od grzechów śmiertelnych[160],
co ukazują różne części Mszy świętej. Akt pokuty, umieszczony
na początku Mszy świętej, ma na celu pomóc uczestnikom w
przygotowaniu się do godnego sprawowania świętych tajemnic[161],
jednak nie posiada skuteczności sakramentu pokuty[162]
i nie może zastępować sakramentu pojednania, w którym
odpuszczane są grzechy ciężkie. Duszpasterze powinni troskliwie
zabiegać, aby ta chrześcijańska nauka była przekazywana wiernym w
katechezie. 81.
Doświadczenie Kościoła pokazuje, że jest konieczne, aby każdy baczył
głęboko na siebie samego[163],
aby nikt, kto ma świadomość grzechu ciężkiego, nie celebrował Mszy
świętej bez uprzedniej sakramentalnej spowiedzi ani też nie
przyjmował Ciała Pańskiego, chyba że zachodzi poważna przyczyna i nie
ma możliwości wyspowiadania się; w takim przypadku należy pamiętać o
obowiązku wzbudzenia aktu żalu doskonałego, który zakłada
pragnienie jak najszybszego wyspowiadania się[164].
82.
Ponadto Kościół określił reguły, które mają
umożliwić łatwiejszy, częstszy i owocniejszy dostęp wiernych do Stołu
eucharystycznego, i sprecyzował obiektywne warunki, które
nakazują, by nie udzielać Komunii[165].
83.
Jest oczywiście pożądane, aby wszyscy, którzy uczestniczą w
celebracji Mszy świętej, przyjmowali Komunię świętą w czasie tej
celebracji, o ile spełniają warunki wymagane do jej przyjęcia.
Czasami zdarza się jednak, że wierni, nieświadomi tego, tłumnie
zbliżają się do ołtarza. Obowiązkiem duszpasterzy jest roztropne i
stanowcze wyeliminowanie tego nadużycia.
84.
Oprócz tego, tam gdzie Msza święta jest sprawowana dla
wielkiej rzeszy albo, na przykład, w wielkich miastach, trzeba
zadbać, by w nieświadomości do Komunii świętej nie przystępowali
również niekatolicy lub nawet niechrześcijanie, lekceważąc w
ten sposób doktrynalne i dyscyplinarne wskazania Magisterium
Kościoła. Obowiązkiem duszpasterzy jest w stosownym czasie upomnieć
uczestników celebracji o konieczności ścisłego zachowania
prawdy i dyscypliny w tej dziedzinie.
85.
Szafarze katoliccy godziwie udzielają sakramentów jedynie
wiernym katolikom, którzy również godziwie je przyjmują
jedynie z rąk szafarzy katolickich, z zachowaniem przepisów
kan. 844 § 2, 3 i 4 oraz kan. 861 § 2[166].
Ponadto warunki ustanowione w kan. 844 § 4, od których
nie można w żadnym razie odstąpić[167],
nie mogą być od siebie oddzielane; dlatego zawsze wymaga się
spełnienia ich wszystkich równocześnie.
86.
Należy przyzwyczajać wiernych do tego, aby przystępowali do
sakramentu pokuty poza Mszą świętą, szczególnie w wyznaczonych
godzinach, tak aby jego sprawowanie było spokojne i przynosiło im
prawdziwy pożytek oraz by nie przeszkadzało im w czynnym
uczestnictwie we Mszy świętej. Tych, którzy mają zwyczaj
codziennie albo bardzo często przystępować do Komunii świętej, należy
pouczyć, aby przystępowali do sakramentu pokuty regularnie, według
własnych potrzeb i możliwości[168].
87.
Pierwszą Komunię świętą dzieci musi zawsze poprzedzać sakramentalna
spowiedź i rozgrzeszenie[169].
Ponadto Pierwsza Komunia święta powinna być zawsze udzielana przez
kapłana i nigdy poza celebracją Mszy świętej. Poza wyjątkowymi
przypadkami nie jest właściwe organizowanie Pierwszej Komunii świętej
w Wielki Czwartek podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej. Należy wybrać
raczej inny dzień, jakim może być któraś z Niedziel
Wielkanocnych (od II do VI) lub uroczystość Ciała i Krwi Pańskiej
albo któraś z niedziel w ciągu roku, ponieważ niedziela
słusznie jest uważana za dzień Eucharystii[170].
Niech do przyjęcia Komunii świętej nie przystępują dzieci,
które nie osiągnęły używania rozumu, albo które
proboszcz uzna za niewystarczająco przygotowane[171].
Gdy się jednak zdarzy, że jakieś dziecko pomimo młodego wieku
zostanie uznane za wyjątkowo dojrzałe do przyjęcia sakramentu, nie
należy mu odmawiać Pierwszej Komunii, byleby zostało wystarczająco
przygotowane.
2. UDZIELANIE KOMUNII ŚWIĘTEJ
88.
Zgodnie ze zwyczajem wierni powinni przyjmować sakramentalną Komunię
eucharystyczną podczas Mszy świętej i w tym momencie, w którym
przewiduje to sam obrzęd celebracji, to znaczy po Komunii
celebrującego kapłana[172].
Udzielanie Komunii należy do kapłana celebrującego, wspomaganego w
razie potrzeby przez innych kapłanów lub diakonów; nie
powinien on kontynuować Mszy świętej przed zakończeniem Komunii
wiernych. Zgodnie z przepisami prawa nadzwyczajni szafarze mogą
wspomagać kapłana celebrującego jedynie w przypadku konieczności[173].
89.
Aby Komunia święta ukazała się także przez znaki jako
uczestnictwo w aktualnie sprawowanej Ofierze[174],
zaleca się, by wierni mogli ją przyjmować z hostii konsekrowanych
podczas tej Mszy[175].
90. Wierni
przyjmują Komunię świętą w postawie klęczącej lub stojącej, zgodnie z
postanowieniem Konferencji Episkopatu, zaaprobowanym przez
Stolicę Apostolską. Jeśli przystępują do niej stojąc, zaleca
się, aby przed przyjęciem Najświętszego Sakramentu wykonali należny
gest czci, który winien być określony tym samym
postanowieniem[176].
91. Przy udzielaniu
Komunii świętej należy pamiętać, że święci szafarze nie mogą
odmówić sakramentów tym, którzy właściwie o nie
proszą, są odpowiednio przygotowani i prawo nie zabrania im ich
przyjmowania[177].
Stąd każdy ochrzczony katolik, któremu prawo tego nie
zabrania, powinien być dopuszczony do Komunii świętej. W związku z
tym nie wolno odmawiać Komunii świętej nikomu z wiernych, tylko
dlatego, że na przykład chce ją przyjąć na klęcząco lub na stojąco.
92. Chociaż każdy
wierny zawsze ma prawo według swego uznania przyjąć Komunię świętą do
ust[178],
jeśli ktoś chce ją przyjąć na rękę, w regionach, gdzie Konferencja
Biskupów, za zgodą Stolicy Apostolskiej, na to zezwala, należy
mu podać konsekrowaną Hostię. Ze szczególną troską trzeba
jednak czuwać, aby natychmiast na oczach szafarza ją spożył, aby nikt
nie odszedł, niosąc w ręku postacie eucharystyczne. Jeśli mogłoby
zachodzić niebezpieczeństwo profanacji, nie należy udzielać wiernym
Komunii świętej na rękę[179].
93. W celu uniknięcia
niebezpieczeństwa upadku konsekrowanej hostii lub jakiegoś jej
fragmentu, podczas Komunii wiernych należy używać pateny[180].
94. Nie wolno samym
wiernym brać konsekrowanego Chleba ani
kielicha Krwi Pańskiej, ani tym bardziej przekazywać między sobą z
rąk do rąk[181].
Podobnie należy wyeliminować nadużycie polegające na tym, że
nowożeńcy w czasie Mszy świętej ślubnej udzielają sobie wzajemnie
Komunii świętej.
95. Wierny świecki,
który przyjął już Najświętszą Eucharystię, może ją
ponownie tego samego dnia przyjąć jedynie podczas sprawowania
Eucharystii, w której uczestniczy, z zachowaniem przepisu kan.
921, § 2[182].
96. Należy odrzucić
zwyczaj, polegający na tym, że wbrew przepisom ksiąg liturgicznych
podczas sprawowania Mszy świętej lub przed nią rozdziela się na
podobieństwo Komunii niekonsekrowane hostie albo inne rzeczy nadające
się czy też nie nadające do spożycia. Zwyczaj ten jest bowiem
całkowicie niezgodny z tradycją obrządku rzymskiego i niesie z sobą
niebezpieczeństwo wprowadzenia wśród wiernych zamieszania co
do nauki Kościoła na temat Eucharystii. Jeśli gdziekolwiek utrzymuje
się pochodzący z przyzwolenia swoisty zwyczaj błogosławienia chleba i
dzielenia się nim po Mszy świętej, należy z wielką troską wyjaśnić
jego sens w stosownej katechezie. Nie należy jednak wprowadzać innych
podobnych zwyczajów ani też nigdy używać do tego
niekonsekrowanych hostii.
3. KOMUNIA ŚWIĘTA KAPŁANÓW
97. Kapłan, ilekroć
sprawuje Mszę świętą, powinien przyjmować Komunię świętą przy ołtarzu
w czasie przewidzianym przez Mszał, koncelebransi zaś zanim sami
zaczną rozdzielać Komunię świętą. Kapłan celebrujący albo
koncelebrujący nie powinien nigdy czekać, aż zakończy się Komunia
ludu, aby samemu przyjąć Komunię świętą[183].
98. Komunia kapłanów
koncelebrujących winna się odbywać zgodnie z normami zapisanymi w
księgach liturgicznych, zawsze przy użyciu Hostii, które
zostały konsekrowane podczas aktualnie sprawowanej Mszy świętej[184],
ponadto wszyscy koncelebrujący winni ją zawsze przyjmować pod obiema
postaciami. Należy zaznaczyć, że jeśli kapłan lub diakon podaje
koncelebrującym konsekrowaną Hostię lub kielich, nie mówi nic,
to znaczy nie wypowiada słów: Ciało Chrystusa i
Krew Chrystusa.
99. Zawsze zezwala się
na Komunię pod obiema postaciami kapłanom, którzy nie
mogą celebrować ani koncelebrować[185].
4. KOMUNIA POD OBIEMA POSTACIAMI
100. Aby jaśniej ukazać
wiernym pełnię znaku podczas Uczty eucharystycznej, do Komunii pod
obiema postaciami dopuszcza się również wiernych świeckich, w
przypadkach przewidzianych w księgach liturgicznych. Winna ją
poprzedzać i stale jej towarzyszyć odpowiednia katecheza na temat
podstawowych zasad dogmatycznych w tej dziedzinie ustalonych przez
Sobór Trydencki[186].
101. Aby wiernym
świeckim udzielić Komunii świętej pod obiema postaciami, trzeba
uwzględnić w odpowiedni sposób okoliczności; ich ocena należy
przede wszystkim do biskupów diecezjalnych. W każdym razie
zawsze trzeba ją wykluczyć, gdy zachodzi niebezpieczeństwo, nawet
małe, znieważenia świętych postaci[187].
Aby zapewnić lepszą koordynację w tej dziedzinie, Konferencja
Episkopatu winna wydać normy, zatwierdzone przez Kongregację ds.
Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, odnoszące się
szczególnie do sposobu udzielania wiernym Komunii
świętej pod obiema postaciami oraz rozszerzenia możliwości jej
przyjmowania[188].
102. Nie należy wiernym
świeckim podawać kielicha, jeśli będzie tak duża liczba
przystępujących do Komunii[189],
że trudno określić potrzebną do Eucharystii ilość wina i zachodzi
niebezpieczeństwo, że pod koniec celebracji pozostanie zbyt
dużo Krwi Chrystusa do spożycia[190].
Podobnie należy postąpić w następujących przypadkach: kiedy uciążliwe
byłoby zorganizowanie podejścia do kielicha lub gdy celebracja wymaga
użycia takiej ilości wina, że tylko z trudnością można rozeznać jego
pewne pochodzenie i jakość, albo gdy nie można szybko zapewnić
odpowiedniej liczby świętych szafarzy, ani nadzwyczajnych szafarzy
Komunii świętej, którzy posiadaliby odpowiednią formację, lub
gdy znaczna część ludu nie chce ustawicznie, z różnych
powodów, przystępować do kielicha, tak że w jakiś sposób
ginie wtedy znak jedności.
103. Przepisy Mszału
Rzymskiego przyjmują zasadę, że w przypadkach, gdy udziela się
Komunii pod obiema postaciami, Krew Pańską można spożywać albo
pijąc bezpośrednio z kielicha, albo przez zanurzenie, albo za pomocą
rurki lub łyżeczki[191].
Jeśli chodzi o udzielanie Komunii wiernym świeckim, biskupi mogą
wykluczyć Komunię za pomocą rurki lub łyżeczki tam, gdzie nie ma
takiego zwyczaju, pozostawiając jednak zawsze możliwość udzielania
Komunii przez zanurzenie. W tym ostatnim przypadku należy jednak
używać hostii, które nie będą zbyt cienkie ani zbyt małe, a
ten, kto przyjmuje Komunię, powinien przyjąć Sakrament od kapłana i
wyłącznie do ust[192].
104. Nie zezwala się,
aby przyjmujący Komunię sam zanurzał Hostię w kielichu ani brał na
rękę Hostię, która została zanurzona we Krwi Chrystusa. Jeśli
chodzi o hostię przeznaczoną do Komunii przez zanurzenie, powinna być
wykonana z ważnej materii i konsekrowana. W żadnym przypadku nie
wolno używać chleba niekonsekrowanego lub sporządzonego z innej
materii.
105. Jeśli do
udzielania Komunii pod obiema postaciami dla kapłanów
koncelebrujących i wiernych nie wystarcza jeden kielich, nic nie stoi
na przeszkodzie, aby kapłan celebrujący użył kilku kielichów[193].
Należy bowiem pamiętać, że wszyscy kapłani celebrujący Mszę świętą są
zobowiązani do przyjęcia Komunii pod obiema postaciami. Ze względu na
wymowę znaku jest godne pochwały, aby kielich główny był
większy, a pozostałe mniejsze.
106. Za wszelką cenę
jednak należy unikać przelewania konsekrowanej Krwi Chrystusa z
jednego kielicha do drugiego, aby nie dopuścić do znieważenia tak
wielkiego Sakramentu. Do podawania Krwi Pańskiej nie wolno używać
butelek, dzbanków ani innych naczyń, które całkowicie
nie odpowiadają ustalonym normom.
107. Zgodnie z
ustaleniami kanonów, kto postacie konsekrowane porzuca
albo w celu świętokradczym zabiera lub przechowuje, podlega
ekskomunice wiążącej mocą samego prawa, zarezerwowanej Stolicy
Apostolskiej; duchowny może być ponadto ukarany inną karą, nie
wyłączając wydalenia ze stanu duchownego[194].
Do tego przypadku należy jeszcze zaliczyć wszelkie działanie mające
znamiona dobrowolnej i poważnej pogardy okazywanej świętym postaciom.
Stąd jeśli ktoś postępuje wbrew wspomnianym normom, np. rzucając
święte postacie do kościelnej studzienki lub w miejsce niegodne, lub
na ziemię, podlega ustalonym karom[195].
Ponadto wszyscy powinni pamiętać, że po zakończeniu Komunii świętej
podczas sprawowania Mszy świętej należy zachowywać przepisy Mszału
Rzymskiego. W szczególności zaś należy pamiętać, aby Krew
Chrystusa, jeśli pozostanie, była natychmiast całkowicie spożyta
przez kapłana lub zgodnie z przepisami przez innego szafarza,
konsekrowane zaś Hostie, które pozostaną, były spożyte przez
kapłana przy ołtarzu lub odniesione do miejsca przeznaczonego na
przechowywanie Eucharystii[196].
PRZYPISY:
[160]
Sobór Trydencki, Sesja XIII, 11 października 1551, Dekret
o Najśw. Sakramencie, rozdz. 2: DS 1638; por. Sesja XXII,
17 września 1562, Nauka o Najśw. Ofierze Mszy świętejs,
rozdz. 1-2: DS 1740, 1743; Św. Kongr. Obrzędów, Instr.
Eucharisticum mysterium, nr 35: AAS 59 (1967) 560.
[161]
Por. Missale Romanum, Ordo Missae, nr 4, s. 505.
[162]
Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nr 51[.]
[163]
Por. 1 Kor 11, 28.
[164]
Por. KPK, kan. 916; Sobór Trydencki, Sesja XIII, 11
października 1551, Dekret o Najśw. Sakramencie, rozdz.
7: DS 1646-1647; Jan Paweł II, Enc. Ecclesia de Eucharistia,
nr 36: AAS 95 (2003) ss.457-458; Św. Kongr. Obrzędów, Instr.
Eucharisticum mysterium, nr 35: AAS 59 (1967) 561.
[165]
Por. Jan Paweł II, Enc. Ecclesia de Eucharistia, nr 42: AAS
95 (2003) 461[.]
[166]
Por. KPK, kan. 844 § 1; Jan Paweł II, Enc. Ecclesia de
Eucharistia, nry 45-46: AAS 95 (2003)
463-464; por. Pap. Rada ds. Popierania Jedności Chrześcijan,
Dyrektorium o stosowaniu zasad i norm dotyczących ekumenizmu La
recherche de l’unité, 25 marca 1993, nry 130-131:
AAS 85 (1993) 1039-1119, tu 1089.
[167]
Por. Jan Paweł II, Enc. Ecclesia de Eucharistia,
nr 46: AAS 95 (2003) 463-464.
[168]
Por. Św. Kongr. Obrzędów, Instr. Eucharisticum mysterium,
nr 35: AAS 59 (1967) 561.
[169]
Por.[ ]KPK, kan. 914;[ ]Św. Kongr. ds. Dysc.
Sakram., Declar. Sanctus Pontifex, 24 maja
1973: AAS 65 (1973) 410; Św. Kongr. Ds.
Sakram. i Kultu Bożego oraz Kongr. ds. Duchowieństwa, List do
przewodniczących Konferencji Episkopatów In quibusdam,
31 marca 1977, w: Enchiridion Documentorum Instaurationis
Liturgicae, II, Roma 1988, s. 142-144; Św. Kongr.
Ds. Sakram. i Kultu Bożego oraz Kongr. ds. Duchowieństwa,
Responsum ad propositum dubium, 20 maja 1977: AAS 69 (1977)
427.
[170]
Por. Jan Paweł II, List apost. Dies Domini, 31 maja
1998, nry 31-34: AAS 90 (1998) 713-766, tu 731-734.
[171]
Por. KPK, kan. 914.
[172]
Por. KL nr 55.
[173]
Por. Św. Kongr. Obrzędów, Instr. Eucharisticum mysterium,
nr 31: AAS 59 (1967) 558; Pap. Komisja Ds. Autent. Interpr. KPK,
Responsio ad propositum dubium, 1 czerwca 1988: AAS 80 (1988)
1373.
[174]
Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nr[ ]85[.]
[175]
Por. KL nr 55; Św. Kongr. Obrzędów, Instr. Eucharisticum
mysterium, nr 31: AAS 59 (1967) 558; Mszał Rzymski, Ogólne
wprowadzenie, nry 85, 157, 243[.]
[176]
Por. Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nr 160.
[177]
KPK, kan. 843 § 1; por. kan. 915.
[178]
Por. Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nr 161.
[179]
Kongr. ds. Kultu Bożego i Dysc. Sakram., Dubium, Notitiae
35 (1999) ss.160-161.
[180]
Por. Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nr 118.
[181]
Tamże, nr 160.
[182]
KPK, kan. 917; por. Pap. Komisja
Ds. Autent.
Interpr. KPK,
Responsio ad propositum dubium, 11
lipca 1984: AAS 76 (1984) 746.
[183]
Por. KL nr 55; Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nry
158-160, 243-244, 246.
[184]
Por. Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nry 237-249;
por. tamże nry 85, 157.
[185]
Por. tamże, nr 283a.
[186]
Por. Sobór Trydencki, Sesja XXI, 16 lipca 1562, Dekret o
Komunii eucharystycznej, rozdz. 1-3: DS 1725-1729;
KL nr 55; Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nry
282-283.
[187]
Por. Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nr 283.
[188]
Por. tamże[.]
[189]
Por. Św. Kongr. Kultu Bożego, Instr. Sacramentali Communione,
29 czerwca 1970: AAS 62 (1970) 665; Instr. Liturgicae
instaurationes, nr 6a: AAS 62 (1970) 699.
[190]
Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nr 285a.
[191]
Tamże, nr 245.
[192]
Por. tamże, nry 285b i 287.
[193]
Por. tamże, nry 207 i 285a.
[194]
Por. KPK, kan. 1367.
[195]
Por. Pap. Rada ds. Interpret. Tekstów
Prawnych, Responsio ad propositum dubium, 3 lipca
1999: AAS 91 (1999) 918.
[196]
Por. Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nry
163, 284.
opr. mg/mg
|