1. PRZECHOWYWANIE NAJŚWIĘTSZEJ EUCHARYSTII
129.
Sprawowanie Eucharystii w ofierze Mszy świętej jest źródłem
i celem kultu, jaki się jej oddaje poza Mszą. Święte postacie
przechowuje się przede wszystkim w tym celu, aby wierni, którzy
nie mogą brać udziału we Mszy świętej, zwłaszcza chorzy i starsi,
jednoczyli się przez Komunię sakramentalną z Chrystusem i Jego
Ofiarą, którą składa się we Mszy świętej[219].
Ponadto owo przechowywanie pozwala również na praktykę
adoracji tego Wielkiego Sakramentu oraz oddawania mu tej czci, która
jest należna samemu Bogu. Należy więc bardzo popierać niektóre
formy kultu adoracji nie tylko prywatnej, lecz również
publicznej i wspólnotowej, ustanowione lub zatwierdzone przez
Kościół[220]. 130.
Najświętszą Eucharystię należy przechowywać w tabernakulum
trwałym i nienaruszalnym, umieszczonym na środku ołtarza wielkiego
lub bocznego, ale naprawdę okazałego; jak również w
miejscu, ze względu na spokój, przestrzeń przed tabernakulum
oraz liczbę ławek lub krzeseł i klęczników, odpowiednim
do modlitwy[221].
Ponadto należy pilnie zwracać uwagę na wszystkie przepisy ksiąg
liturgicznych i normy prawne[222],
szczególnie w celu wykluczenia niebezpieczeństwa profanacji[223].
131.
Z wyjątkiem przepisów kan. 934 § 1, zabrania się
przechowywania Najświętszego Sakramentu w miejscu, które nie
podlega oczywistej władzy biskupa diecezjalnego lub gdzie istnieje
niebezpieczeństwo profanacji. Gdyby coś takiego zaistniało, biskup
diecezjalny winien natychmiast cofnąć udzielone już pozwolenie na
przechowywanie Eucharystii[224].
132.
Nikt nie może zanosić Najświętszej Eucharystii do domu lub do
jakiegoś innego miejsca wbrew przepisom prawa. Ponadto należy
pamiętać, że zabranie lub przetrzymywanie w celu świętokradczym albo
wyrzucenie konsekrowanych postaci jest poważnym przestępstwem, od
którego uwolnienie zastrzeżone jest Kongregacji Nauki Wiary[225].
133.
Kapłan lub diakon albo szafarz nadzwyczajny, który z powodu
nieobecności lub przeszkody ze strony szafarza zwyczajnego
zanosi Najświętszą Eucharystię choremu w celu udzielenia Komunii, z
miejsca, gdzie przechowywany jest Sakrament, powinien iść w
miarę możliwości prostą drogą do domu chorego, unikając wszelkich
spraw świeckich, aby wyeliminować jakiekolwiek niebezpieczeństwo
profanacji i zachować jak największy szacunek względem Ciała
Chrystusa. Ponadto zawsze należy wykonywać obrzęd udzielania Komunii
chorym, jak zapisano w Rytuale Rzymskim[226].
2. INNE FORMY KULTU NAJŚWIĘTSZEJ EUCHARYSTII POZA MSZĄ ŚWIĘTĄ
134.
Kult, jakim otaczana jest Eucharystia poza Mszą świętą, ma
nieocenioną wartość w życiu Kościoła. Jest on ściśle
związany ze sprawowaniem Ofiary eucharystycznej[227].
Pobożność więc zarówno publiczna, jak i prywatna wobec
Najświętszej Eucharystii winna być gorliwie wpajana również
poza Mszą, aby wierni oddawali cześć uwielbienia Chrystusowi obecnemu
prawdziwie i rzeczywiście[228],
który jest Kapłanem dóbr przyszłych[229]
i Odkupicielem wszystkiego. Jest więc zadaniem pasterzy
Kościoła, aby również poprzez własne świadectwo zachęcali do
kultu eucharystycznego, do trwania na adoracji przed Chrystusem
obecnym pod postaciami eucharystycznymi, szczególnie
podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu[230].
135.
W ciągu dnia wierni niech nie zaniedbują
nawiedzenia Najświętszego Sakramentu, jako że jest ono
dowodem wdzięczności, znakiem miłości i wyrazem uznania dla Chrystusa
Pana tam obecnego[231].
Kontemplacja bowiem Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie, jako
Komunia duchowa, ściśle jednoczy wiernego z Chrystusem, jak pokazuje
przykład tylu Świętych[232].
Jeśli nie stoi na przeszkodzie poważna racja, kościół,
w którym jest przechowywana Najświętsza Eucharystia, powinien
być otwarty dla wiernych przynajmniej przez kilka godzin dziennie,
aby mogli się modlić przed Najświętszym Sakramentem[233].
136.
Ordynariusz powinien usilnie popierać adorację eucharystyczną z
udziałem ludu, zarówno krótką, jak dłuższą lub jako
wieczystą. W ostatnich bowiem latach w wielu miejscach
adoracja Najświętszego Sakramentuznajduje swoją właściwą rolę
w życiu codziennym i staje się niewyczerpanym źródłem
świętości, chociaż istnieją również miejsca, w
których zauważa się prawie całkowity zanik praktyki adoracji
eucharystycznej[234].
137.
Wystawienie Najświętszej Eucharystii winno się zawsze odbywać zgodnie
z przepisami ksiąg liturgicznych[235].
Nie należy również wykluczać odmawiania przed schowanym lub
wystawionym Najświętszym Sakramentem maryjnej modlitwy różańcowej,
godnej podziwu ze względu na jej prostotę a zarazem głębię[236].
Jednakże, szczególnie podczas wystawienia, należy ukazać
istotę tej modlitwy jako kontemplacji tajemnic życia Chrystusa
Odkupiciela i zbawczego planu wszechmogącego Ojca, wykorzystując
przede wszystkim czytania zaczerpnięte z Pisma świętego[237].
138.
Nigdy jednak wystawionego Najświętszego Sakramentu nie powinno
się, nawet na krótko, pozostawiać bez wystarczającego nadzoru.
Stąd należy postępować tak, aby w ustalonych porach niektórzy
wierni, nawet na zmianę, zawsze byli obecni.
139.
Gdy biskup diecezjalny ma wyświęconych szafarzy lub inne osoby
przeznaczone do wystawienia Najświętszego Sakramentu, wierni mają
prawo często nawiedzać Najświętszy Sakrament w celu adoracji i
przynajmniej czasami w ciągu roku uczestniczyć w adoracji przed
wystawioną Najświętszą Eucharystią.
140.
Zaleca się bardzo, aby w dużych miastach lub przynajmniej większych
miejscowościach biskup diecezjalny wyznaczył jakiś budynek kościoła
dla adoracji wieczystej, w którym jednak powinna być często, a
nawet o ile to możliwe codziennie, sprawowana Msza święta, pod
warunkiem ścisłego przestrzegania zasady, że na czas Mszy świętej
przerywa się wystawienie[238].
Wypada, aby we Mszy, która poprzedza czas bezpośredniej
adoracji, była konsekrowana hostia, która ma być wystawiona do
adoracji, oraz aby została umieszczona w monstrancji na ołtarzu po
zakończeniu Komunii[239].
141.
Biskup diecezjalny powinien uznać i w miarę możliwości popierać prawo
wiernych do ustanawiania bractw lub stowarzyszeń oddających się
praktyce adoracji, również wieczystej. Ilekroć takie
stowarzyszenia przybiorą charakter międzynarodowy, ich erygowanie lub
zatwierdzanie ich statutów należy do Kongregacji ds. Kultu
Bożego i Dyscypliny Sakramentów[240].
3. PROCESJE I KONGRESY EUCHARYSTYCZNE
142.
Do biskupa diecezjalnego należy wydawanie zarządzeń o
procesjach, zasadach uczestnictwa w nich oraz ich godności[241],
a także popieranie wśród wiernych praktyki adoracji.
143.
Gdzie, zdaniem biskupa diecezjalnego, jest to możliwe, należy
dla publicznego świadectwa czci wobec Najświętszej Eucharystii
urządzać, zwłaszcza w uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa, procesję
prowadzoną po drogach publicznych[242],
ponieważ pobożne uczestnictwo wiernych w procesji
eucharystycznej w uroczystość Ciała i Krwi Pańskiej jest łaską od
Pana, która co roku napełnia radością wszystkich biorących w
niej udział[243].
144.
Chociaż w niektórych miejscach nie jest możliwe organizowanie
procesji eucharystycznych, jest jednak konieczne zachowanie takiej
tradycji. Trzeba raczej poszukiwać nowych sposobów ich
organizacji w dzisiejszych warunkach, na przykład w sanktuariach, w
miejscach należących do Kościoła, lub, za zgodą władzy świeckiej, w
publicznych ogrodach.
145.
Należy uznać wielką wartość duszpasterską Kongresów
eucharystycznych, które powinny być prawdziwym znakiem
wiary i miłości[244].
Winny one być przygotowywane i przeprowadzane zgodnie z ustalonymi
zasadami[245],
aby wierni, godnie otaczając czcią święte tajemnice Ciała i Krwi Syna
Bożego, mogli nieustannie doznawać w sobie owoców odkupienia[246].
PRZYPISY:
[219]
Św. Kongr. Kultu Bożego, Dekr. Eucharistiae sacramentum, 21
czerwca 1973: AAS 65 (1973) 610.
[220]
Por. tamże.
[221]
Por. Św. Kongr. Obrzędów, Instr. Eucharisticum mysterium,
nr 54: AAS 59 (1967) 568; Instr. Inter Oecumenici, 26
września 1964, nr 95: AAS 56 (1964) 877-900, tu 898; Mszał Rzymski,
Ogólne wprowadzenie, nr 314.
[222]
Por. Jan Paweł II, List Dominicae Cenae, nr 3: AAS 72 (1980)
117-119; Św. Kongr. Obrzędów, Instr. Eucharisticum
mysterium, nr 53: AAS 59 (1967) 568; KPK, kan. 938 § 2;
Rytuał Rzymski, Komunia święta i kult tajemnicy eucharystycznej
poza Mszą świętą, Katowice 1985, Wprowadzenie teologiczne i
pastoralne, nr 9; Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie,
nry 314-317.
[223]
Por. KPK, kan. 938 §§ 3-5.
[224]
Św. Kongr. ds. Dysc. Sakram., Instr. Nullo unquam, 26 maja
1938, nr 10d: AAS 30 (1938) 198-207, tu 206.
[225]
Por. Jan Paweł II, List apost. motu proprio Sacramentorum
sanctitatis tutela,30 kwietnia 2001: AAS 93 (2001)
737-739; Kongr. Nauki Wiary, Ep. ad totius Catholicae Ecclesiae
Episcopos aliosque Ordinarios et Hierarchas quorum interest: de
delictis gravioribus eidem Congregationi pro Doctrina Fidei
reservatis: AAS 93 (2001) 786.
[226]
Por. Rytuał Rzymski, Komunia święta i kult tajemnicy
eucharystycznej poza Mszą świętą, Katowice 1985, nry 26-54.
[227]
Jan Paweł II, Enc. Ecclesia de Eucharistia,
nr25: AAS 95 (2003) 449-450.
[228]
Por. Sobór Trydencki, Sesja XIII, 11 października 1551,
Dekret o Najśw. Sakramencie, rozdz. 5: DS 1643; Pius
XII, Enc. Mediator Dei: AAS 39 (1947) 569; Paweł VI, Enc.
Mysterium fidei, 3 września 1965: AAS 57 (1965) 751-774, tu
769-770; Św. Kongr. Obrzędów, Instr. Eucharisticum
mysterium, nr 3f: AAS 59 (1967) 543; Św. Kongr. ds. Sakram. i
Kultu Bożego, Instr. Inaestimabile donum,
nr 20: AAS 72 (1980) 339; Jan Paweł II, Enc. Ecclesia de
Eucharistia,nr25: AAS
95 (2003) 449-450.
[229]
Por. Hebr 9, 11; Jan Paweł II, Enc. Ecclesia
de Eucharistia,nr3:
AAS 95 (2003) 435.
[230]
Jan Paweł II, Enc. Ecclesia de Eucharistia,
nr25: AAS 95 (2003) 450.
[231]
Paweł VI, Enc. Mysterium fidei: AAS 57
(1965) 771.
[232]
Por. Jan Paweł II, Enc. Ecclesia de
Eucharistia,nr25: AAS
95 (2003) 449-450.
[233]
KPK, kan. 937.
[234]
Jan Paweł II, Enc. Ecclesia de Eucharistia,
nr10: AAS 95 (2003) 439.
[235]
Por. Rytuał Rzymski, Komunia święta i kult tajemnicy
eucharystycznej poza Mszą świętą, Katowice 1985, nry 58-76;
Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nr 317; KPK, kan.
941 § 2.
[236]
Jan Paweł II, List apost. Rosarium Virginis Mariae,16
października 2002: AAS 95 (2003) 5-36; tu nr 2, s. 6.
[237]
Por. Kongr. ds. Kultu Bożego i Dysc. Sakram., List Kongregacji z
dnia 15 stycznia 1997, Notitiae 34 (1998) 506-510;
Penitencjaria Apost., List do pewnego kapłana, 8 marca 1996,
Notitiae 34 (1998) 511.
[238]
Por. Św. Kongr. Obrzędów, Instr. Eucharisticum mysterium,
nr 61: AAS 59 (1967) 571; Rytuał Rzymski, Komunia święta i
kult tajemnicy eucharystycznej poza Mszą świętą, Katowice 1985,
nr 59; Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nr 317;
KPK, kan. 941 § 2.
[239]
Por. Rytuał Rzymski, Komunia święta i kult tajemnicy
eucharystycznej poza Mszą świętą, Katowice 1985, nr 70.
[240]
Por. Jan Paweł II, Konst. apost. Pastor bonus, art. 65: AAS
80 (1988) 877.
[241]
KPK, kan. 944 § 2; por. Rytuał Rzymski, Komunia święta
i kult tajemnicy eucharystycznej poza Mszą świętą, Wprowadzenie
teologiczne i pastoralne, wydanie rzymskie nr 102; Mszał Rzymski,
Ogólne wprowadzenie, nr 317.
[242]
KPK, kan. 944 § 1; por. Rytuał Rzymski, Komunia święta
i kult tajemnicy eucharystycznej poza Mszą świętą, Katowice
1985, Wprowadzenie teologiczne i pastoralne, nry 77-78; Mszał
Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nr 317.
[243]
Jan Paweł II, Enc. Ecclesia de Eucharistia,
nr10: AAS 95 (2003) 439.
[244]
Por. Rytuał Rzymski, Komunia święta i kult tajemnicy
eucharystycznej poza Mszą świętą, Katowice 1985, Wprowadzenie
teologiczne i pastoralne, nr 85.
[245]
Por. tamże,nry 109-112.
[246]
Por. Missale Romanum, In sollemnitate sanctissimi Corporis et
Sanguinis Christi, Collecta, s. 489.
opr. mg/mg
|