1. Jako przedstawiciele Kościołów reformowanych i Kościoła rzymskokatolickiego prowadziliśmy dialog, którego celem było pogłębienie wzajemnego zrozumienia i wspieranie ewentualnego pojednania obu naszych wspólnot. Nasze rozmowy odbywały się pod oficjalnym patronatem Światowego Aliansu Kościołów Reformowanych i Papieskiej Rady ds. Jedności Chrześcijan. Spotykaliśmy się w Rzymie (Włochy, 1984), Kappel-am-Albis (Szwajcaria, 1985), Wenecji (Włochy, 1986), Cartigny (Szwajcaria, 1987) i Arricia (Włochy, 1988). Niniejszy raport jest rezultatem tych spotkań. Wspólne podkomisje spotykały się w Genewie (1989 i 1990) w celu uwzględnienia dalszych propozycji komisji dotyczących tego raportu i przygotowania go do publikacji.

2. Wcześniejsza faza tego dialogu odbyła się pod tym samym patronatem w latach 1970-1977. Seria rozmów zakończyła się ogłoszeniem raportu pt. Obecność Chrystusa w Kościele i w świecie, ^[1] który poświęcił uwagę takim problemom, jak: stosunek Chrystusa do Kościoła, Kościół jako autorytet nauczający, Eucharystia i urząd. Te wcześniejsze rozmowy doprowadziły do odkrycia godnej uwagi wspólnej podstawy, lecz pewne kwestie, dotyczące takich spraw, jak autorytet, ordo (porządek kościelny) i dyscyplina kościelna pozostawiły jednak nierozstrzygnięte. Mniej więcej w tym samym czasie przedstawiciele Światowej Federacji Luterańskiej wraz z reformowanymi i katolikami podjęli dialog trójstronny, który został zakończony raportem pt. Teologia małżeństwa i problem małżeństw mieszanych ^[2].

3. Podczas tej drugiej, właśnie zakończonej fazy, skoncentrowaliśmy się bardziej bezpośrednio na nauce o Kościele. Niektóre problemy eklezjologiczne, poruszone w rozmowach wcześniejszych, były kontynuowane. Wykorzystując wstępną pracę, obecnie zagłębiliśmy się bardziej w dziedzinę eklezjologii i tak po raz pierwszy wprowadziliśmy do rozmów dwustronnych ważne aspekty tego tematu. W ten sposób podjęliśmy próbę dalszego wyjaśnienia wspólnej podstawy między naszymi wspólnotami i zarazem wyeksponowania różnic, jakie pomiędzy nami pozostają. Mamy nadzieję, że te rezultaty zachęcą do dalszych kroków na drodze do dawania wspólnego świadectwa i wspólnego ekumenicznego działania.

4. Odkryliśmy ponownie, że Kościół rzymskokatolicki i Kościoły reformowane łączą ze sobą różne więzy. Obie wspólnoty wyznają Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela, potwierdzają wiarę trynitarną Kościoła apostolskiego przez stulecia i praktykują jeden chrzest w imię Trójjedynego. W ostatnich latach reformowani i katolicy rzymscy w wielu miejscach i na różnych płaszczyznach zaczęli wspólnie doświadczać braterskiego współżycia i dążyć do pełniejszej wspólnoty w prawdzie i miłości ze względu na sprawę naszej wspólnej służby dla Jezusa Chrystusa w świecie. Wspólna podstawa, w której posiadaniu są nasze Kościoły, jest szersza niż byliśmy w stanie dostrzec w przeszłości.

5. Mimo to ponownie także uświadomiliśmy sobie, że między nami istnieją rozbieżności i różnice poglądów. Niektóre z nich w trakcie tego dialogu ujawniły się wyraźnie i były przedmiotem bezpośrednich debat. Inne zostały wprawdzie dostrzeżone, lecz szczegółową uwagę poświęci się im dopiero w przyszłym dialogu.

6. Nasze wspólnoty są powołane do wspólnego życia i - na ile to możliwe - do dawania wspólnego świadectwa i współdziałania na rzecz przyszłego pojednania. Wspólna podstawa, którą dzielimy, zobowiązuje nas do otwartej postawy wobec siebie i do dążenia do tej wspólnoty, do której chciałby nas prowadzić Duch Święty. Każda wspólnota jest w swoim sumieniu zobowiązana do dania świadectwa o tym, jak rozumie Ewangelię, Kościół i wzajemną relację między nimi, ale jednocześnie jest też zobowiązana do składania tego świadectwa w dialogu i we wzajemnej pomocy. Artykułowanie naszych różnych stanowisk w miłości łączy się dla nas z wyzwaniem do okazywania większej wierności Jezusowi Chrystusowi.

7. Raport przedstawia wyniki naszego dialogu w czterech rozdziałach. Rozdział 1 nawiązuje do Reformacji XVI wieku i ukazuje szczegółowo drogę, jaką od tego czasu obrała każda wspólnota. Nowe otwarcie, jakie dokonało się dzięki kontaktom ekumenicznym, pomogło nam dojrzeć dzieje każdego z nas w nowych perspektywach i wyjaśnić nasze dzisiejsze stosunki. Możliwa jest teraz nowa ocena naszej wspólnej podstawy i naszych rozbieżności; coraz bardziej zbliżamy się do siebie, dzięki czemu będzie nas stać na wspólne napisanie naszych oddzielnych dziejów.

8. Fakt istnienia wspólnej podstawy stwarza nam możliwość przedyskutowania tego, co pozostaje sporne. Jej treść wymaga szczegółowego rozważenia. Rozdział 2 stara się wykonać to zadanie. W centrum tego rozdziału znajdują się dwa obszary fundamentalnej zgodności poglądów: to że nasz Pan Jezus Chrystus jest jedynym pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem oraz że otrzymujemy usprawiedliwienie z łaski przez wiarę. Z tego wynika, że również wyznajemy wspólnie, iż Kościół jest wspólnotą wszystkich, którzy zostają powołani, wybawieni i uświęceni przez jedynego Pośrednika.

9. W tej fazie dialogu nie dążymy do kompletnej eklezjologii. Jednak wydawało nam się, że rzeczą szczególnie ważną jest rozważenie stosunku między Ewangelią a Kościołem w ich roli służebnej i instrumentalnej. Rozdział 3 podejmuje tę kwestię i zajmuje się nią w oparciu o szereg tematów: Kościół jako creatura verbi a Kościół jako sakrament łaski; kontynuacja i dyskontynuacja w dziejach Kościoła; kwestia struktury Kościoła i porządku urzędu posługi. Ukazane zostają pewne konwergencje, a problemy, których nie udało się rozwiązać, będą przedmiotem przyszłych rozważań.

10. I wreszcie rozdział 4 szkicuje pewne drogi wiodące w przyszłość. Nasze Kościoły spotykają się ze sobą na różnych obszarach. W sposób dostosowany do każdorazowej sytuacji możemy /1/ podjąć specyficzne kroki dla pogłębienia naszej już istniejącej wspólnoty; /2/ tak podejść do problemów, że umożliwi nam to pojednanie wspomnień; /3/ znaleźć obszary, na których możemy składać wspólne świadectwo; /4/ zastanowić się nad istotą jedności, której szukamy. 11. Komisja do spraw dialogu przedkłada ten raport swoim zleceniodawcom w nadziei, że doda nam wszystkim otuchy do pracy na rzecz jedności chrześcijan, która - wierzymy - jest wolą Boga.

P R Z Y P I S Y :

^[1] Polski przekład: Obecność Chrystusa w Kościele i w świecie. Raport końcowy z dialogu między Światowym Aliansem Kościołów Reformowanych a Sekretariatem do Spraw Jedności Chrześcijan ukazał się w: "Studia i Dokumenty Ekumeniczne" 1 (21) 1988, 73-101.

^[2] Tekst w: H. Meyer, L. Vischer (red.), Growth in Agreement: Reports and Agreed Statements of Ecumenical Conversations on a World Level, New York-Geneva 1984, 277-306.

Dokument pochodzi z internetowego wydania «Studia i Dokumenty Ekumeniczne» www.ekumenia.w.interia.pl

Napisz komentarz (0 Komentarze)