Do Czcigodnych Braci Patriarchów, Prymasów, Arcybiskupów, Biskupów i innych Ordynariuszów, pokój i jedność ze Stolicą Apostolską utrzymujących, jako też do całego duchowieństwa i wiernych chrześcijan katolickiego świata:

O WŁAŚCIWYM ROZWOJU STUDIÓW BIBLIJNYCH
PIUS XII PAPIEŻ

Czcigodni Bracia, Ukochani Synowie
Pozdrowienia i Błogosławieństwo Apostolskie

Sposób uczczenia 50–cioletniej rocznicy jej wydania

538.^** Święci autorowie pod natchnieniem Ducha Świętego pisali owe księgi, którymi Bóg w swej ojcowskiej dobroci obdarzyć chciał ludzkość „ku nauczaniu, ku strofowaniu, ku naprawieniu, ku ćwiczeniu w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był doskonały, ku wszelkiej sprawie dobrej wyćwiczony”^[1]. W tym skarbie z nieba zesłanym znajduje Kościół dla siebie najdrogocenniejsze źródło oraz boską normę dla nauki wiary i obyczajów. Nic zatem dziwnego, że otrzymawszy ten skarb nienaruszony z rąk Apostołów, strzeże go z największą troskliwością, broni przed jakimkolwiek fałszem czy przewrotnym tłumaczeniem i pilnie się nim posługuje w pracy nad dobrem nadprzyrodzonym dusz, czego przekonywująco dowodzą prawie że niezliczone świadectwa całych stuleci.

Ponieważ w naszych czasach boskie pochodzenie Ksiąg świętych oraz ich właściwa interpretacja narażone są w dużej mierze na niebezpieczeństwo, postanowił Kościół strzec ich i bronić z jeszcze większym oddaniem i starannością.

Tak więc święty Sobór Trydencki uroczystym orzeczeniem wyjaśnił, że księgi biblijne: „tak w całości, jak we wszystkich swoich częściach mają być uważane za święte i należące do kanonu, zgodnie z tym, jak Kościół miał zwyczaj je czytać i jak je podaje dawne, ogólnie rozpowszechnione tłumaczenie łacińskie (Wulgata)”^[2].

Sobór Watykański [I] potępiając błędne nauki dotyczące natchnienia, orzekł za naszych czasów, że te księgi biblijne mają być uważane „za święte i należące do kanonu – nie dlatego, iżby to dzieło czysto ludzkie zostało potem powagą Kościoła uznane, ani też dlatego, że bez błędu zawierają one Objawienie, ale dlatego, że zostały napisane pod natchnieniem Ducha Świętego, Boga mają za autora i jako takie zostały Kościołowi przekazane”^[3]. Przez to uroczyste wyjaśnienie nauki katolickiej księgom biblijnym „w całości, ze wszystkimi ich częściami” została przyznana taka powaga boska, która wyklucza wszelkiego rodzaju błędy.

Jednakże w przeciwieństwie do tego poczęli niektórzy pisarze katoliccy czasów następnych ograniczać prawdę Pisma św. tylko do prawd wiary i nauki o obyczajach, uważając, że pozostała treść ksiąg, bądź to z zakresu nauk przyrodniczych, bądź też historycznych, została podana jedynie „nawiasowo” – co wyklucza łączność z nauką wiary. Z mocą i słusznością potępił te błędy nasz Poprzednik niezapomnianej pamięci Leon XIII w Encyklice Providentissimus Deus z dnia 18 listopada 1893 r., a jednocześnie unormował studia Ksiąg świętych przez mądre przepisy i wytyczne.

Skoro ta Encyklika jest podstawowym prawidłem dla studiów biblijnych, przeto stanowczo wskazane jest, aby uczcić pięćdziesięciolecie jej wydania. My, którzyśmy od początku naszego pontyfikatu otoczyli tę świętą wiedzę szczególną pieczołowitością^[4], sądzimy, że nie możemy uczcić tej rocznicy godniej, jak przyczyniając się do podkreślenia i stwierdzenia tego, co nasz Poprzednik mądrze zarządził, a do czego przyłożyli się i jego następcy, wzmacniając i udoskonalając jego dzieło. Jednocześnie określamy to, czego czasy obecne wymagają, aby w ten sposób wszystkich synów Kościoła oddających się tym studiom coraz bardziej zachęcić do tak potrzebnej i chlubnej pracy.

P R Z Y P I S Y

* Tekst w tłumaczeniu E. Dąbrowskiego: Ojca Św. Piusa XII, Encyklika, „O właściwym rozwoju studiów biblijnych”, Warszawa 1946. Tekst źródłowy: EB 538–569; AAS 35 (1943) 297–326.

^** Numeracja akapitów wg Enchiridion Biblicum. Documenta ecclesiastica Scripturam spectantia, Neapoli – Romae 1961.

^[1] 2 Tm 3, 16 n.

^[2] Sessio IV decr. 1; EB 60.

^[3] Sessio III. cap. 2; EB 77.

^[4] Sermo ad alumnos Seminariorum… in Urbe (die 24 Iunii 1939): AAS 31 (1939) 245–251.

Napisz komentarz (0 Komentarze)