Prezbiterzy… niech w duchu wiary odkrywają różnorodne charyzmaty świeckich, zarówno matę jak i wielkie, niech j e z radością uznają, z troskliwością popierają. Między innymi zaś darami Bożymi, znajdującymi się obficie wśród wiernych, szczególnej troski godne są te, które pociągają wielu do doskonalszego życia duchowego.

Sobór Watykański II,
z Dekretu o posłudze i życiu kapłańskim, nr 9

Rok 1998 poświęcony Duchowi Świętemu oraz doświadczenie pracy w Ameryce Łacińskiej skłania autora tego studium do jego publikacji. Sytuacja społeczno-religijna w Polsce po roku 1989 zaczyna przybierać podobne kształty jak w Ameryce Łacińskiej. Gdy tam wielu ludzi w Kościele skupiało swoją uwagę na problemach społecznych, na sprawie ubóstwa, związanej z tym dramatem teologii wyzwolenia i stworzonych przez nią możliwości zbliżania się do ludzi, sekty i nowe Kościoły mnożyły się w zadziwiający sposób, właśnie wśród ubogich. Obecnie około 75% wyznawców zalicza się do zielonoświątkowców*.

W Ameryce Łacińskiej ruch zielonoświątkowy wzrasta w bardzo szybkim tempie i ma on już więcej członków niż wszystkie inne denominacje protestanckie razem. Zielonoświątkowcy opierają swoje życie na niezachwianej wierze i autorytecie słowa Bożego. Wierzą, że i dziś możliwe są cuda nawróceń i uzdrowień z chorób przez modlitwy wstawiennicze w małych grupach. Często, pomimo ubóstwa, poświęcają 10% swoich dochodów na rozwój ruchu. Utrzymują, że ich wspólnoty są wspólnotami pierwotnego chrześcijaństwa prowadzonymi przez Ducha Świętego. Wielu mężczyzn — członków tych wspólnot — nawróciło się do Chrystusa, przestało pić alkohol i cudzołożyć. Poczuli się oni odpowiedziami za swoje rodziny i na wszelkie sposoby zaczęli troszczyć się o bliskich. Spotykają się i modlą w małych wspólnotach i pomagają sobie wzajemnie.

Jeden z katolickich duchownych kierujący Odnową Charyzmatyczną w Brazylii, zastanawiając się nad rozwojem ruchu zielonoświątkowego i nad tym, że co roku około 600 tysięcy Brazylijczyków porzuca Kościół katolicki i przechodzi do zielonoświątkowców czy innych Kościołów, dochodzi do wniosku, że „Kościół katolicki ogromnie traci wtedy, gdy nie dostrzega podstawowej potrzeby osoby — ludzkiego ciepła, uzdrowienia, i głębokiego duchowego doświadczenia religijnego. Musimy się wiele nauczyć od naszych braci protestantów**.

Oceniając wzrost i rozwój ruchu pentekostalnego wielu obserwatorów stwierdza***, iż łatwo jest krytykować to wszystko, co jest z nim związane, jednak brak sposobów, aby zatrzymać to zjawisko. Jest tylko jedno wyjście: doświadczenie zielonoświątkowe można stopniowo włączać do tradycyjnych Kościołów tak, aby ubogacało je ono swoją żywą wiarą i dynamiką Zielonych Świąt. W innym wypadku ruch zielonoświątkowy będzie kontynuował swoją niezależną drogę w trzecie tysiąclecie chrześcijaństwa, przeświadczony o swojej sile i nadziei, którą czerpie również z rosnącej przewagi liczebnej nad wieloma innymi Kościołami.

Walbert Bühlmann analizując teraźniejszość i przyszłość Kościoła w książce pt. Nadejście trzeciego Kościoła**** konkluduje swoje wnioski słowami znanego teologa Soboru Watykańskiego II Karla Rahnera: „Kościół przyszłości będą tworzyły małe wspólnoty podstawowe chrześcijan i rodzące się w nich spontaniczne inicjatywy, które będą zdolne działać w jedności z Kościołem powszechnym i żyć w każdych warunkach, nawet poza strukturami parafialnymi. To co najlepszego możemy zrobić, to nie przeszkadzać na drodze powstawania i rozwoju takich wspólnot, a jednocześnie pobudzać je do wzrostu i prowadzić po prostych ścieżkach Kościoła”

Powyższe przesłanki i takie właśnie postawienie sprawy przyświecało autorowi niniejszego studium biblijno-teologicznego nad Odnową Charyzmatyczną w Kościele katolickim. Praca ta powstała na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim pod kierunkiem ks. prof. Stanisława Celestyna Napiórkowskiego. Choć upłynęło już 10 lat od jej ukończenia, to wbrew pozorom, jest ona nadal aktualna. Chodzi w niej bowiem o wykład dokumentów z Malines jako wykład Magisterium Kościoła, które usiłuje prowadzić i wpływać na Odnowę w Duchu Świętym, nie zaś o współczesne piśmiennictwo teologiczne dotyczące Odnowy Charyzmatycznej. Dopiero w 1998 r. staraniem Wydawnictwa „M” z Krakowa dokumenty z Malines ukazały się w tłumaczeniu na język polski. Poniższa praca chce zachęcić do sięgnięcia po te dokumenty, a zarazem ułatwić zrozumienie istoty Odnowy Charyzmatycznej i jej podstawowych, nierzadko dyskusyjnych, elementów. Na końcu książki pracy czytelnik znajdzie uzupełnienie w formie wybranej bibliografii i dokumentów kościelnych Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym, które autorowi udało się odnaleźć w kręgu iberoamerykańskim (autor był na misjach w Ameryce Łacińskiej). Zebrana bibliografia ukazuje jak ważnym zjawiskiem w tamtejszym Kościele katolickim jest Odnowa Charyzmatyczna.

Odnowa Charyzmatyczna jest odnalezionym dziedzictwem chrześcijaństwa, która włączona w struktury Kościoła może go bardzo ubogacić. Jest to szczególnie istotne dla Kościoła w Polsce, który wkracza w trzecie tysiąclecie chrześcijaństwa z nadzieją, a zarazem niepokojem, szukając nowych dróg we współczesnej skomplikowanej sytuacji społeczno-religijnej. Poniższe studium pragnie służyć zarówno duchownym, jak i świeckim w Kościele. Chce ono pomóc przezwyciężać uprzedzenia i niejasności teologiczno-pastoralne nagromadzone wokół Odnowy w Duchu Świętym i przyczynić się do poprowadzenia jej po prostych ścieżkach Kościoła. Może również przyczynić się do odkrywania, uznawania oraz popierania różnorodnych charyzmatów pociągających do doskonalszego życia duchowego.

Refleksja ta chce być również małym przyczynkiem poznawczym do szukania jedności z odłączonymi braćmi, która jest tak droga Janowi Pawłowi II. Nierzadko, jak mówi Papież w encyklice o jedności: „bezład, obojętność i niedostateczne wzajemne poznanie pogarszają nieporozumienia, fałszywe interpretacje i uprzedzenia” (Ut unum sint, 2).

Na progu trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa Jan Paweł II ze szczególną troską prosi o jedność chrześcijan i podpowiada, jak ją uzyskać „przez modlitwę, dziękczynienie i nadzieję w Duchu Świętym, albowiem On przychodzi z pomocą naszej słabości (…) przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami, aby uzdolnić nas do proszenia Boga o to czego potrzebujemy, aby oddalić od nas widma przeszłości i bolesne wspomnienia podziału, obdarzyć nas rozsądkiem, mocą, odwagą i autentycznością” (Ut unum sint, 102).

Charyzmatyczna Odnowa w Duchu Świętym pragnie odnawiać i uposażać również Kościół katolicki w tym właśnie duchu. Od otwarcia się każdego z nas na Ducha Świętego zależy czy wezwanie Papieża znajdzie odpowiedź i wypełni Jego pragnienia, wypełniając tym samym wolę Jezusa, aby wszyscy stanowili jedno (J 17,21).

14 luty 2000 r. Św. Cyryla i Metodego

© Wydawnictwo M

* Por. R. Martin, Kościół Katolicki przy końcu wieków, Kraków — Wrocław 1996, s. 40.
** Tamże, s. 44.
*** Por. W. J. Hollenweger, Enthusiastisches Christentum, Zürich 1969; Tenże, From Azusa Street to the Toronto Phenomeno: Historical Roots of the Pentecostal Movements as an Ecumenical Challenge (red. J. Moltmann i K. J. Kusehel) w: Concilium (1996/3), s. 3-14; J. Kraus, Neuer missionariseher Aufbruch urchristlicher Charismen? w: Verbum (SVD) Rzym 1971, ss. 27-33; W. Bühlmann, The coming of the third Church, London and Worcester 1977, s. 204.
**** W. Bühlmann, The coming of the third Church, London and Worcester 1977, s. 208.

Napisz komentarz (0 Komentarze)