39 Zanim przebadamy, jak w Odnowie praktykuje się posługę wyzwolenia
od złego ducha czy duchów, należy stwierdzić, jaka demonologia
kryje się pod tą praktyką i usunąć z niej słabość doktrynalną.
Jesteśmy świadkami zjawiska zarażania się tą praktyką,
na którą powinniśmy zwrócić uwagę.
Katolicka Odnowa charyzmatyczna powstała w Stanach Zjednoczonych w
kontekście religijnym, gdzie odczytywanie Biblii na sposób
fundamentalny odgrywało, i jeszcze odgrywa, znaczną rolę.
Na początku liczni katolicy spotkali bądź odkryli w Odnowie praktykę
wyzwalania od złego wśród chrześcijan innych wyznań,
należących do tzw. wolnych Kościołów lub zielonoświątkowców, czytali
i wciąż czytają książki powstałe w tamtym środowisku.
Obfita jest tam literatura o diable i jego akolitach oraz strategii,
jaką należy przyjąć, jak również jej środkach itd.
W Kościele katolickim teren ten pozostawał na uboczu i nasze
duszpasterstwo nie daje wskazówek postępowania. Trzeba przyznać
ten niedomóg z naszej strony i brak winy członków Odnowy, że nie
mieli w owym czasie autorytatywnych dyrektyw.
Tym się tłumaczy przenikanie oraz zalanie nas obcą katolicyzmowi
i zbyt pewną siebie literaturą. Taka jest przyczyna przesady w
dziedzinie demonologii, ale trzeba też przyznać, że niektórzy
katolicy przyczynili się do spłycenia i zwulgaryzowania sprawy,
akcentując rzeczy przesadne.
Nie zamierzam podać tu pełnej listy ani cytować nazwisk, gdyż dobra
wiara i gorliwość duszpasterska są tu ewidentne i stanowią
okoliczność łagodzącą.
Podam tylko szereg stwierdzeń, których bezzasadność i przesada
rzucają się w oczy. Można je odnaleźć w niezliczonych książkach,
broszurach i kasetach; niektóre krążą do użytku wewnętrznego,
ale można je kupić w publicznych miejscach.
Przesadna demonologia, o której teraz mówię, nie dotyczy na szczęście
wszystkich krajów, ale zbyt wiele spotyka się jej śladów, by nie
zwracały uwagi.
1. W środowisku niekatolickim
40 Przytoczymy kilka typowych i przesadnych cytatów zebranych z
literatury obcej katolicyzmowi. Nadmiar ich można zauważyć zwłaszcza
u autorów, którzy przypisują wpływom diabelskim, jeżeli nie
wszystkie, to w każdym razie większość chorób psychicznych i
psychologicznych.
Diabeł i choroby
Jeden z mistrzów demonologii spokojnie wylicza wśród
chorób, których przyczyna może być demoniczna: bezsenność, epilepsję,
załamania, skurcze, migreny, astmę, zajęte zatoki, wrzody, guzy,
zawały, artretyzm, paraliż, głuchotę, niemotę, ślepotę.
Wypędzanie diabła
Tenże autor precyzuje:
że
demon strachu wychodzi normalnie przy histerycznym szlochu,
demon
kłamstwa i nienawiści przy palącym zaczerwienieniu policzków,
demon
palaczy z kaszlem i czkaniem.
Specyfika diabłów
41 Mówi nam też, że wśród imion diabelskich, do jakich przyznał się
diabeł, figuruje demon strachu, nienawiści, kłamstwa,
wątpliwości, zawiści, zazdrości, zamieszania, perwersji,
schizofrenii, śmierci, samobójstwa, rozpusty, wyśmiewania się,
bluźnierstwa, czarów.
Liczba
demonów
W pracy podobnej treści można znaleźć listę 323 rodzajów diabłów i
twierdzenie, że to nie jest lista wyczerpująca. Można tam wyczytać,
że schizofrenia jest rezultatem wspólnego działania 15 diabłów
(lub więcej) w towarzystwie pomniejszych diablików. Jeden rozdział
poświęcono grupowaniu diabłów, katalogowaniu ich na trzystronicowej
tablicy zbiorczej, podzielonej na 53 kolumny.
Organizacja diabłów
W pewnym podręczniku duszpasterskim szeroko cytowanym i używanym w
praktyce czytamy:
Armia
szatana jest rygorystyczną organizacją jak armia USA, z hierarchią
od wodza naczelnego, poprzez generałów, pułkowników, majorów,
kapitanów, poruczników itd.
Diabły
mają przydzielone tereny działania, np. ten naród lub to miasto.
Diabeł i walka duchowa
Należy wydać im walkę, nie zadowalając się modlitwą, bo Bóg
odpowiedział już na nasze modlitwy, dając nam władzę nad Złym.
A więc możemy korzystać z tej władzy: Przestańmy błagać
niebiosa, aby otrzymać to, co już otrzymaliśmy, i zacznijmy
posługiwać się władzą, która nam została udzielona.
Diabeł i dzieci
Posługę wyzwalania należy stosować również wobec
dzieci. Cały rozdział temu poświęcono, a uprzednio wykazano, że złe
duchy mogą zaatakować płód i dziecko. A więc, powiada autor, należy
oczywiście stosować praktykę wyzwalania wobec nich.
Można wyrzucać diabły, które opętały dzieci, w ten sam sposób jak
przy dorosłych. Przy ich wyrzucaniu zachodzą zjawiska wychodzenia
demonów ustami lub nosem, podobnie jak w innych wypadkach.
2. W środowisku katolickim
W literaturze o pochodzeniu katolickim można znaleźć, przykładowo,
takie szokujące stwierdzenia:
Zgromadzenie złych duchów
Powiada się, że złe duchy zbierają się w grupy i że wśród nich diabły
kierujące mogą przybierać głos ludzki, co sprawdzono w jednym na
osiem czy dziesięć przykładów.
Piszą, że jeśli dwa duchy liderzy zagnieżdżą się w tej samej
osobie, demony te biją się między sobą, aby uzyskać pełną kontrolę i
ich walka powoduje dewiacje umysłowe. Gdy się słyszy głosy,
to znak, że walka się odbywa.
Cytuje się z uznaniem i poleca jako godnego uwagi autora, który
stwierdza, że diabły działają w zespołach po osiem.
Diabły zablokowane
Powiadają, że czasem diabły są zablokowane i uwięzione wspólnie.
Na przykład odmowa przebaczenia komuś może spowodować takie
zjawisko.
Duchy silniejsze starają się uwięzić najsłabsze. Jeżeli się napotyka
ducha zemsty, uwięzionego przez innego demona i nie da
się go uniknąć wprost, można ominąć go bokiem.
Strategia
diabłów niższej kategorii
Piszą, że należy określić naturę duchów i rozeznać duchy dominujące.
Duchy niższe ulegną pod władzą demonów dominujących, aby ukryć
pozostałe.
Ustępowanie diabłów
Mówi się, że dawniej diabły wychodziły z kaszlem, obecnie raczej przy
ziewaniu. Egzorcysta, który sam ziewa, ułatwia ich wyjście.
Rzeczy i zwierzęta
Mowa tu o lustrach i drobiazgach ze Wschodu, które ułatwiają wpływ
sił okultystycznych i które należy usuwać z domu.
Cytuje się wypadek kota, którego sposób zachowania się uległ
całkowitej zmianie na skutek inwazji złych duchów.
Złe duchy mogą pochwycić egzorcystę
Mówi się, że z powodu fizycznego kontaktu egzorcysty, kładącego ręce
na osobie, którą wyzwala, istnieje niebezpieczeństwo
zarażenia się.
Należy się modlić o uwolnienie tak dotkniętego
egzorcysty, jak tylko ekipa wyzwalająca zda sobie
sprawę z tego faktu.
A oto dalsze przykłady:
Pewien
znany kaznodzieja zachęca do wymiotów, aby ułatwić wyrzucanie
diabłów.
Ktoś
proponuje, jako integralną część życia duchowego, codzienne
poświęcanie określonego czasu na wyrzucanie demonów.
Pewien duchowny w tekstach odbijanych na kopiarce, w wielu językach,
wprowadza wiele zamieszania pisząc:
Aby odnieść zwycięstwo, ważne jest, by ocenić siłę złych
duchów.
Trzeba więc wiedzieć:
kim
są;
z
jaką częstotliwością się ujawniają;
ocenić
moc, siłę i ciężar, budowę
[1];
określić
nawet ich wzrost.
Potrzebowałem dwóch lat pisze by wyzwolić
dziewczynkę 16-letnią, z której ostatecznie wypędziłem 25
diabłów.
W posłudze wyzwalania radzi poznać imię
nieprzyjaciela, który potrafi powodować konwulsje, transy,
różnorakie tortury; jak długo nie zostanie zidentyfikowany,
uważa, że modlitwy nie odnoszą się do niego.
A więc dobrze jest stawiać następujące pytania:
1. Kim jesteś?
2. Ilu was jest?
3. Od dawna przebywasz w tej osobie?
4. W jakim miejscu w niej się zagnieździłeś?
5. O jakie przyprawiłeś ją choroby?
Należy z wytrwałością posługiwać się mocą Imienia Jezus:
Nakazuję ci w Imię Jezusa mówić i podać swe imię.
Słowa te czasami powodują jedynie poruszenie języka i szept paru
wyrazów. Należy kontynuować i nalegać, by diabeł mówił wyraźnie.
Zaleca się spojrzeć natarczywie trzy razy w oczy osoby, którą ma się
wyzwolić, i prosić, by ona również trzy razy spojrzała
natarczywie nam w oczy. Za trzecim razem nakazać, by zamknęła oczy i
spała. Następnie przemawiać do jej duszy po zrobieniu znaku krzyża.
***
Po co ten cały zbiór przykładów, który może zaszkodzić Odnowie i dać
do ręki broń nieprzychylnym oraz wytworzyć wrażenie, że takie
nadużycia są nagminne w katolickiej Odnowie charyzmatycznej?
Przede wszystkim zaznaczam, że bardzo liczne grupy i wspólnoty życia
na całym świecie nie czynią takich rzeczy i dalekie są od podobnych
błędów.
Uważam, że wyrządzam przysługę, w rodzaju zapewnienia
bezpieczeństwa na drodze, gdy zwracam uwagę na przepaść
graniczącą z drogą.
Poza tym zarażenie się może być podstępne i lepiej być
uprzedzonym. Na koniec Odnowa może jedynie zyskać na wiarygodności,
gdy sama występuje przeciwko takiej demonologii. W ten sposób doda
powagi i ceny całemu bogactwu, jakie ofiarowuje, w tym również
obecności szatana, Mocy Zła i koniecznej walki duchowej.
Tematy do refleksji i wymiany poglądów
1. Porównać stwierdzenia tego rozdziału ze stanowiskiem Kościoła (nr
4, 5, 24, 25).
2. Po co ukazywać nadużycia? Czy się nie szkodzi dobremu imieniu
Odnowy? Zanalizować odpowiedź daną w nr 41.
3. Czy znaleźliście inne przykłady w literaturze kursującej wśród
charyzmatyków lub na zewnątrz?
4. Jak reagować na wkradanie się demonologii niezgodnej z myślą
Kościoła i jego Magisterium?
Zjednoczeni w modlitwie z całym Kościołem prośmy Pana, by nas
ustrzegł od mocy zła i prowadził w walce duchowej.
Boże, który wierzących w Ciebie obdarzyłeś nowym życiem w
sakramencie chrztu świętego, otaczaj odrodzonych w Chrystusie
nieustanną opieką, aby odpierali ataki złego ducha i zachowali Twoja
Łaskę.
Modlitwa z soboty 3. tygodnia Wielkanocy
PRZYPISY:
1
Istoty duchowe nie mają takich materialnych cech, jak ciężar,
budowa, wzrost.
Napisz komentarz (0 Komentarze) |