1. Psalm, który jest teraz przedmiotem naszych rozważań, stanowi drugą część poprzedniego Psalmu 146. Dawne przekłady grecki i łaciński, a za nimi również Liturgia, uważały go jednak za pieśń samodzielną, ponieważ jego początek różni go wyraźnie od części wcześniejszej. Początek ten stał się sławny także dlatego, że często dodawano muzykę do jego wersji łacińskiej: Lauda, Jerusalem, Dominum. Te początkowe słowa stanowią typowe dla hymnów psalmodycznych zaproszenie do celebrowania i wysławiania Pana: tym razem to Jerozolima, uosabiająca lud, wezwana jest do wychwalania i wielbienia swego Boga (por. w. 12).

Zaraz też wymienia się powód, dla którego modląca się wspólnota winna zanosić do Pana Jego chwałę. Jest to powód natury historycznej: to On, Wyzwoliciel Izraela z niewoli babilońskiej, obdarza swój lud bezpieczeństwem, „umacniając zawory bram twoich” (por. w. 13).

Kiedy Jerozolima upadła pod naporem wojsk króla Nabuchodonozora w 586 roku przed Chrystusem, Księga Lamentacji wprowadziła na scenę samego Pana jako sędziego grzechu Izraela, gdy „wywracał szańce Córy Syjonu… bramy runęły na ziemię; połamał, pokruszył zawory” (Lm 2,8.9). Teraz natomiast Pan znów jest budowniczym świętego miasta; w odbudowanej świątyni błogosławi On znowu swoje dzieci. W ten sposób nawiązuje się do dzieła, dokonanego przez Nehemiasza (por. Ne 3,1-38), który odbudował mury Jerozolimy, aby na nowo była ona oazą pogody i pokoju.

2. Natychmiast wspomniany jest pokój, szalom, także dlatego, że znajduje się symbolicznie w samej nazwie Jerozolimy. Już prorok Izajasz obiecywał miastu: „Ustanowię pokój twoim zwierzchnikiem, a sprawiedliwość twą władzą” (60,17).

Ale oprócz odbudowania murów miasta, błogosławienia mu i zapewnienia bezpiecznego pokoju, Bóg daje Izraelowi inne podstawowe dary: opisuje to zakończenie Psalmu. Wspomina się tam mianowicie dary Objawienia, Prawa i przepisów Bożych: „Obwieścił swoje słowa Jakubowi, Izraelowi ustawy swe i wyroki” (Ps 147,19).

Celebruje się w ten sposób wybór Izraela i jego jedyną w swoim rodzaju misję wśród narodów: głoszenie światu Słowa Bożego. Jest to misja prorocka i kapłańska, gdyż „któryż naród wielki ma prawa i nakazy tak sprawiedliwe, jak całe to Prawo, które ja wam dziś daję?” (Pwt 4,8). Za pośrednictwem Izraela, a zatem również za pośrednictwem wspólnoty chrześcijańskiej, czyli Kościoła, Słowo Boże może rozbrzmiewać w świecie i stawać się normą i światłem życia dla wszystkich narodów (por. Ps 147,20).

3. Do tej pory opisywaliśmy pierwszy powód chwały zanoszonej do Pana: jest to powód historyczny, to znaczy związany z wyzwoleniem i objawieniem, jakie Bóg uczynił swemu ludowi.

Istnieje jednak także inne źródło wysławiania i chwały: jest ono natury kosmicznej, czyli związanej z Bożym dziełem stworzenia. Słowo Boże pojawia się, by nieść życie stworzeniu. Niczym posłaniec przemierza ono niezmierzone połacie ziemi (por. Ps 147,15). I od razu kwitną cuda.

Oto nadejście zimy, opisane poetycko wraz z jej zjawiskami atmosferycznymi: śnieg ze względu na swoją biel podobny jest do wełny, drobne grudki szronu są jak popiół (por. w. 16), grad podobny jest do rozrzuconych na ziemi okruchów chleba, mróz skuwa ziemię i roślinność (por. w. 17). Ten zimowy obraz, który zaprasza do odkrycia wspaniałości stworzenia, podjęty zostanie na bardzo malowniczych kartach innej księgi Biblii – Syracha (43,18-20).

4. Oto jednak, stale za sprawą Słowa Bożego, pojawia się znów wiosna: topnieją lody, wieje ciepły wiatr i spływają wody (por. Ps 147,18), tym samym powtarza się ustawiczny cykl pór roku, a więc i sama możliwość życia mężczyzn i kobiet.

Naturalnie nie brakowało metaforycznych interpretacji tych Bożych darów. „Kwiat pszenicy” nasuwał myśl o wielkim darze chleba eucharystycznego. Co więcej, wielki pisarz chrześcijański trzeciego stulecia Orygenes widział w tym zbożu znak samego Chrystusa a w szczególności Pisma Świętego.

Oto jego komentarz: „Pan Nasz jest ziarnem zboża, co pada na ziemię i rozmnaża się dla nas. Jednakże to ziarno zboża jest nadzwyczaj obfite. Słowo Boże jest w najwyższym stopniu obfite, zawiera w sobie wszystkie delicje. Wszystko, czego pragniesz, pochodzi ze Słowa Bożego, w ten sam sposób, jak przedstawiają to Żydzi: gdy posilali się manną, miała ona w ich ustach smak tego, co każdy z nich pożądał. Podobnie w ciele Chrystusa, które jest słowem nauczania, to znaczy zrozumieniem Pisma Świętego, jak wielkie jest w nas jego pragnienie, tak samo wielkie jest pożywienie, jakie zeń otrzymujemy. Jeśliś człowiekiem świętym, znajdziesz ochłodę; jeśli jesteś grzesznikiem, znajdziesz udrękę” (Origene – Gerolamo, 74 omelie sul libro dei Salmi, Milano 1993, pp. 543-544).

5. Pan zatem działa swym Słowem nie tylko w stworzeniu, ale także w historii. Objawia się On milczącym językiem przyrody (por. Ps 19 [18], 2-7), wyraża się jednak w sposób bezpośredni przez Biblię i przez swą osobistą łączność z prorokami i w pełni w Synu (por. Hbr 1,1-2). Są to dwa odmienne, ale zbieżne dary Jego miłości.

Dlatego winniśmy codziennie chwalić Boga. Jest to nasze dziękczynienie, które rozkwita o świcie w modlitwie Liturgii Godzin, by błogosławić Pana życia i wolności, istnienia i wiary, stworzenia i odkupienia.

Tłum. Marek Lehnert (KAI)

Napisz komentarz (0 Komentarze)