1. Do kantyków Liturgii Godzin wszedł fragment hymnu, przypieczętowującego historię, o której opowiada biblijna Księga Tobiasza: wysłuchaliśmy go przed chwilą. Hymn ten, dość długi i podniosły, jest typowym wyrazem modlitwy i duchowości żydowskiej, czerpiącym z innych tekstów obecnych już w Biblii. Pieśń ta zawiera dwojakie błaganie. Rzuca się w oczy przede wszystkim powtarzające się wezwanie do wysławiania Boga (por. ww. 3.4.7) w celu uzyskania oczyszczenia, jakiego dokonuje On za sprawą wygnania. „Synowie Izraela” zachęceni są do przyjęcia tego oczyszczenia ze szczerym nawróceniem (por. ww. 6.8). Jeżeli w sercach rozkwitnie nawrócenie, Pan sprawi, że wzejdzie na widnokręgu jutrzenka wyzwolenia. Taki właśnie klimat duchowy panuje na początku kantyku, który Liturgia zaczerpnęła z najdłuższego hymnu 13. rozdziału Księgi Tobiasza.

2. Druga część tekstu, zaintonowna przez Tobiasza starszego [ojca], który wraz z synem jest bohaterem całej księgi, jest prawdziwą i właściwą celebrację Syjonu. Odzwierciedla ona bowiem gorącą tęsknotę i żarliwą miłość, jaką Żyd z diaspory żywi do świętego miasta (por. ww. 9-18). Również ten aspekt jaśnieje swym blaskiem we fragmencie, wybranym do Jutrzni w Liturgii Godzin. Zatrzymajmy się przy tych dwóch tematach, to znaczy oczyszczenia z grzechu przez próbę oraz oczekiwania na spotkanie z Panem w świetle Syjonu i jego świętej świątyni.

3. Tobiasz starszy wzywa gorąco grzeszników, aby się nawrócili i postępowali sprawiedliwie: oto droga, jaką należy wybrać, aby odnaleźć miłość Boga, która przynosi spokój i nadzieję (por. w. 8).

Sama historia Jerozolimy jest przypowieścią, która uczy wszystkich, co wybrać. Bóg ukarał miasto, ponieważ nie mógł być obojętny na zło, jakie czynili jego synowie. Teraz jednak, widząc, że wielu się nawróciło i stało się synami sprawiedliwymi i wiernymi, okaże On znowu swoją miłość miłosierną (por. w. 10).

W całym kantyku z 13. rozdziału Księgi Tobiasza powtarza się często następujące przekonanie: Pan „karze i okazuje miłosierdzie… karci was za wasze nieprawości, ale zmiłuje się nad wami wszystkimi… On ześle karę za czyny twych synów i znowu zmiłuje się nad synami sprawiedliwych” (ww. 2. 5. 10). Bóg ucieka się do kary jako środka, by sprowadzić na drogę prawości grzeszników głuchych na inne wezwania. Ostatnim słowem sprawiedliwego Boga pozostaje jednak miłość i przebaczenie; Jego najgłębszym pragnieniem jest móc objąć na nowo zbuntowane dzieci, które wracają do Niego ze skruszonym sercem.

4. Wyrazem Bożego miłosierdzia wobec narodu wybranego będzie odbudowa Świątyni Jerozolimskiej, dokonana przez samego Boga: „On odbuduje twój namiot z radością” (w. 11). W ten sposób ukazuje się drugi temat – Syjonu jako miejsca duchowego, którego celem jest nie tylko powrót Żydów, ale także pielgrzymowanie ludów, które szukają Boga. Tak też otwiera się uniwersalny horyzont: po odbudowie świątyni w Jerozolimie, która jest znakiem i obecnością Boga, zabłyśnie na nowo światło planetarne, które skruszy ciemności, aby mogły wyruszyć „liczne narody z daleka i mieszkańcy wszystkich krańców ziemi” (por. w. 13), niosąc swoje dary i wyśpiewując radość z udziału w zbawieniu, jakim Pan obdarza Izraela.

A zatem Izraelici i wszystkie narody są razem w drodze ku jedynemu celowi wiary i prawdy. To dla nich piewca tego hymnu prosi o nowe błogosławieństwo, zwracając się do Jerozolimy: „Szczęśliwi, którzy cię miłują, i szczęśliwi, którzy się cieszą z twego pokoju!” (w. 15). Szczęście jest prawdziwe, gdy odnajdzie się światło, które promieniuje z niebia na tych wszystkich, którzy szukają Pana z sercem oczyszczonym i z pragnieniem prawdy.

5. Do tej Jerozolimy, wyzwolonej i pełnej chwały, będącej znakiem Kościoła w ostatnim celu jego nadziei, zapowiedzianym przez Paschę Chrystusa, żarliwą myśl kieruje w swych „Wyznaniach” święty Augustyn.

Nawiązując do modlitwy, jakiej zamierza oddać się w swym „tajemnym pokoju”, opisuje on owe „pieśni miłosne pośród jęków… niewypowiedziane jęki, jakie w czasie mego pielgrzymowania wzbudza wspomnienie Jeruzalem w sercu wychylonym ku tobie, Jeruzalem, moja ojczyzno, Jeruzalem, moja matko i ku Tobie, jego panu, jego oświecicielu, jego ojcu i opiekunie, i oblubieńcze, jego czyste i silne rozkosze, jego mocną radość i wszystkie jego niewyrażalne dobra”. Kończy zaś obietnicą: „Nie ustanę w wędrówce, aż do chwili, gdy w spokoju owej matki najukochańszej, gdzie są pierwociny ducha mego, gdzie bije źródło wszystkiego, czego jestem pewny, nie zgromadzisz wszystkiego, czym jestem z powodu tego przykrego rozproszenia, aby stać się ostatecznie całością na wieczność, Boże mój, Miłosierdzie moje” (Le Confessioni, 12,16,23. Roma 1965, str. 424-25).

Tłum. Marek Lehnert (KAI)

Napisz komentarz (0 Komentarze)