Ta postawa realizuje się w praktyce, w życiu, w sposób nieskończenie zróżnicowany.

Kilka bardzo krótkich, jak błysk flesza, przykładów.

a.Błyskawiczne wyrwanie nas z nas samych

Wszystko może wydarzyć się od razu.Święty Paweł na drodze do Damaszku. To grom z jasnego nieba, absolutnie nie do odparcia: Co mam czynić, Panie? (Dz 22,10). Oto słowa godne podziwu. Widać, że są szczere, czego dowodzi to, co wydarzyło się później. Bez chwili ociągania oddał Bogu całe swoje życie, wszystkie działania, każdą myśl. Pozwolił Mu się prowadzić.

Nie jest to wcale takie rzadkie, jak mogłoby się wydawać. W historii mojej wspólnoty z En Calcat znamy przykłady równie uderzające i całkowicie analogiczne do przygody świętego Pawła.

Ale dla Boga jest to tylko jeden ze sposobów wyrwania nas z nas samych.

b.Niezauważalne ustanie oporu z naszej strony

Istnieją natomiast przypadki przeciwne, kiedy odbywa się to w sposób niezauważalny, kiedy nie można powiedzieć, w jakim momencie ustaje opór z naszej strony. Opór ludzi, którzy na początku zamykali się przed Bogiem, odmawiali Mu siebie, czując bardzo dobrze, że jest On blisko, że ciągnie, że wzywa, że naciska… A później powoli (niekiedy trwa to całe miesiące czy lata) opór mięknie, topnieje. I nadchodzi dzień, kiedy – nie wiadomo jak – mówimy „tak”. „Tak” na wszystko. Ale dokonuje się to niespostrzeżenie, niemożliwe jest więc wskazanie konkretnej, przełomowej daty.

Jest to dość częsty przypadek w życiu monastycznym. Na początku ludzie angażują się, składają śluby, czyli na dobre oddają się Bogu. Ale oczywiście jest wiele rzeczy, których Mu naprawdę nie oddają. Później, w dalszym życiu, powoli oddają się. I widzimy starych mnichów, których życie mijało w udręce, przepełnione mniej lub bardziej poważnymi trudnościami, a którzy u jego kresu powolutku oddali się całkowicie Bogu. Można to poznać po tym, jak umierają.

Albowiem ten akt, który wam opisuję, będzie właśnie aktem naszej śmierci. Oddajemy się Bogu, nie zachowujemy niczego, nie odmawiamy niczego; więc On bierze wszystko!

c. Oddanie gwałtownymi skokami

Są też przypadki, gdy to oddanie się Bogu dokonuje się gwałtownymi skokami.Nie w sposób ciągły i niezauważalny, jak mówiłem przed chwilą, ale etapami, kiedy nagle coś się otwiera i wydaje się, że rzucamy się w oddanie Bogu. Potem przez bardzo długi czas pozostajemy na tym samym poziomie. Niekiedy nawet cofamy się: powracają dawne przywiązania, odradzają się kolejne odmowy. A później – nagle coś się dzieje – jakaś zewnętrzna okoliczność albo większa łaska, albo spotkanie z kimś; coś, co powoduje nowe oderwanie się i nagły postęp.

d. Gotowość na przyjęcie, czego Bóg chce

Trzeba pamiętać, że nie możemy przewidzieć, jaka będzie nasza droga. Dlatego nie dziwmy się, jeśli trwa to długo albo dokonuje się nagle. Trzeba być gotowym, aby przyjąć to, czego chce Bóg.

A zwłaszcza nie porównywać swej własnej drogi z drogą innych. Nigdy, nigdy, nigdy! Nie można mówić, że jedna jest lepsza od drugiej. Nie można powiedzieć: „On to ma szczęście, a ja nie”. Albo wprost przeciwnie: „Mam niezwykłe szczęście!”. Nie. W tej dziedzinie porównania nie wchodzą w grę. Każdy jest jedyny przed Bogiem i ma troszczyć się tylko o własny sposób dojścia do Niego.

***

Dotąd opisywałem, w pewnym ujęciu psychologicznym, co dokonuje się w odnawianiu, pokazywałem, jakie są jego świadome motywy, widoczne odmiany. Teraz musimy przejść do sedna.

Napisz komentarz (0 Komentarze)