1. Niczym Magnificat rozpoczyna się wspaniały Kantyk, który proponuje nam Liturgia godzin i którego przed chwilą wysłuchaliśmy: „Ogromnie się weselę w Panu, dusza moja raduje się w Bogu moim” (Iz 61,10). Tekst znajduje się w trzeciej części Księgi proroka Izajasza, którą uczeni sytuują w epoce późniejszej, gdy Izrael, po powrocie z niewoli babilońskiej (IV w. przed Chrystusem) podejmuje życie wolnego ludu w ziemi ojców i odbudowuje Jerozolimę oraz świątynię. Nie przypadkowo, jak zobaczymy, święte miasto jest w centrum Kantyku, a horyzont, jaki się otwiera jest świetlany i pełen nadziei.

2 Prorok otwiera swój Kantyk pokazując odrodzony naród, obleczony we wspaniałe szaty, niczym para oblubieńców, gotowych na wielki dzień wesela (por. w. 10). Zaraz potem pojawia się inny symbol, wyraz życia, radości i nowości: roślinny symbol sadzonki (por. w. 11).

Prorocy uciekają się do obrazu sadzonki, w rozmaitych postaciach, by przedstawić króla mesjańskiego (por. Iz 11,1; 53,2; Jr 23,5; Za 3,8; 6,12). Mesjasz jest płodną sadzonką, która odnawia świat, prorok zaś wyraża głęboki sens tej żywotności: „Pan Bóg sprawi, że się rozpleni sprawiedliwość” (Iz 61,11), dlatego święte miasto stanie się niczym ogród sprawiedliwości, to jest wierności i prawdy, prawa i miłości. Jak powiedział przed chwilą prorok, „murom twoim nadasz miano «Ocalenie», a bramom twoim «Chwała»” (Iz 60,18).

3. Prorok nadal podnosi głos: śpiew jest niezmordowany i chce przedstawić narodziny Jerozolimy, przed którą otwiera się nowa era (por. Iz 62,1). Miasto umalowane jest jak oblubienica szykująca się do ślubu.

Symbolika weselna, która z mocą pojawia się w tym fragmencie (por. ww. 4-5) należy w Biblii do jednego z najintensywniejszych wyobrażeń więzów zażyłości i paktu miłości, jakie łączą Pana i naród wybrany. Jego uroda, na którą składają się „zbawienie”, „sprawiedliwość” i „chwała” (por. ww. 1-2), będzie tak wspaniała, że stanie się „prześliczną koroną w rękach Pana” (por. w. 3).

Decydującym elementem będzie zmiana imienia, jak to ma miejsce i w naszych czasach, gdy dziewczyna wychodzi za mąż. Przyjęcie „nowego imienia” (por. w. 2) oznacza jakby przybranie nowej tożsamości, podjęcie misji, radykalną zmianę życia (por. Rdz 32,25-33).

4. Nowe imię, jakie przybierze oblubienica Jerozolima, której przeznaczeniem jest reprezentować cały lud Boży, podkreśla kontrast, który prorok wyjaśnia: „Nie będą więcej o tobie mówić «Porzucona», o krainie twej już nie powiedzą «Spustoszona», raczej cię nazwą «Moje w niej upodobanie», a krainę twoją «Poślubiona»” (Iz 62,4). Imiona, które wskazywały poprzednią sytuację opuszczenia i spustoszenia, czyli zniszczenia miasta przez Babilończyków oraz dramatu wygnania, zastąpione zostają teraz imionami odrodzenia i są wyrazem miłości i czułości, święta i szczęśliwości.

W tym momencie cała uwaga skupia się na oblubieńcu. I oto wielka niespodzianka: sam Pan nadaje Syjonowi nowe imię weselne. Wspaniała jest przede wszystkim końcowa deklaracja, która podejmuje wątek tematyczny pieśni miłosnej, zaintonowanej przez lud: „Bo jak młodzieniec poślubia dziewicę, tak twój Budowniczy ciebie poślubi, i jak oblubieniec weseli się z oblubienicy, tak Bóg twój tobą się raduje” (w. 5).

5. Kantyk nie jest już hymnem pochwalnym na cześć zaślubin między królem i królową, ale wychwala głęboką miłość, jaka łączy na zawsze Boga i Jerozolimę. W swej ziemskiej oblubienicy, którą jest naród święty, Pan odnajduje tę samą szczęśliwość, jakiej mąż doznaje w ukochanej żonie. Miejsce Boga dalekiego i nadprzyrodzonego, sędziego sprawiedliwego, zajmuje teraz Bóg bliski i zakochany. Ta symbolika weselna przeniesie się do Nowego Testamentu (por. Ef 5,21-32) i zostanie rozwinięta przez Ojców Kościoła. Na przykład św. Ambroży przypomina, że z tego punktu widzenia „oblubieńcem jest Chrystus, oblubienicą jest Kościół, poślubiona z miłości, dziewica nieskalanej czystości” (Esposizione del Vangelo secondo Luca: Opere esegetiche X/II, Mediolan-Rzym 1978, s. 289).

I tak mówi dalej w innym dziele: „Kościół jest piękny. Dlatego Słowo Boże mówi do niego: «Cała piękna jesteś, przyjaciółko moja, i nie ma w tobie skazy» (Pnp 4,7), ponieważ wina została zatopiona… Dlatego Pan Jezus - powodowany pragnieniem miłości tak wielkiej, pięknem jej odzienia i jej gracją, gdyż w tych, którzy zostali oczyszczeni nie ma już śladu obrzydliwości winy - powiada do Kościoła: «Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu, jak pieczęć na twoim ramieniu» (Pnp 8,6), to znaczy: jesteś strojna, duszo moja, cała piękna jesteś, niczego ci nie brakuje! «Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu», aby przez nią wiara twa zajaśniała w pełni sakramentu. Również dzieła twoje rozbłysną i ukażą wizerunek Boga, na obraz którego zostałaś stworzona” (I misteri, nn. 49.41: Opere dogmatiche, III, Mediolan-Rzym 1982, ss. 156-157).

Tłum. Marek Lehnert (KAI)

Napisz komentarz (0 Komentarze)