My wszyscy, którzy jesteśmy włączeni w Odnowę Charyzmatyczną, szczycimy się naszym specjalnym poznaniem Osoby Ducha Świętego. Doświadczyliśmy mocy Jego działania, poznaliśmy smak wolności, którą nam daje. Nie wolno nam jednak ograniczać działania Ducha Świętego. Pan Jezus powiedział do Nikodema: Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha (J 3,8).

Duch Święty jest nieprzewidywalny: czasami działa jak łagodny powiew, a czasami jak potężny wicher. Jednego dnia czyni znaki i cuda, a innego dokonuje niezauważalnej, choć głębokiej przemiany serc. Posłuszeństwo Duchowi Świętemu zawsze stanowi dla nas wyzwanie, a nie „przyjemną podróż” - gdyby tak było, wiele osób pragnęłoby przyłączyć się do nas. Dlatego nigdy nie powinniśmy pozwalać sobie na wygodę, stabilizację i rezygnację z podejmowania nowych zadań. Poznaliśmy uwalniającą moc Ducha i nie powinniśmy wracać do dawnego sposobu postępowania, bowiem czyniąc tak, odwracamy się od życia do śmierci.

Takiej właśnie pokusie ulegli Galaci, czym spowodowali gniew i pogardę Pawła Apostoła: O, nierozumni Galaci! Któż was urzekł, was, przed których oczami nakreślono obraz Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego? Tego jednego chciałbym się od was dowiedzieć, czy Ducha otrzymaliście na skutek wypełniania Prawa za pomocą uczynków, czy też stąd, że daliście posłuch wierze? Czyż jesteście aż tak nierozumni, że zacząwszy duchem chcecie teraz kończyć ciałem? Czyż tak wielkich rzeczy doznaliście na próżno? A byłoby to rzeczywiście na próżno. Czy Ten, który udziela wam Ducha i działa cuda wśród was, [czyni to] dlatego, że wypełniacie Prawo za pomocą uczynków, czy też dlatego, że dajecie posłuch wierze? (Ga 3,1-5).

U progu [...] nowego tysiąclecia katolicka Odnowa Charyzmatyczna staje wobec nowego wyzwania. Zastanówmy się więc, czy jesteśmy kuszeni, by wrócić do starego życia i odwrócić się od ryzyka i wyzwań, które niesie w sobie posłuszeństwo Duchowi Świętemu? Może raczej wszystko, czego doświadczamy i co widzimy stanowi dla nas zachętę, a słowa Jana Pawła II wypowiedziane w 1998 w czasie spotkania na placu św. Piotra w Rzymie z okazji świąt Zesłania Ducha Świętego, inspirują nas:

"Wielką potrzebą dzisiejszego Kościoła są dojrzałe osobowości chrześcijańskie, świadome swego powołania w Kościele i w świecie! Potrzebujemy prawdziwie żywych wspólnot chrześcijańskich! I oto ruchy i nowe wspólnoty w Kościele są odpowiedzią Ducha Świętego na wyzwania końca wieku. Wy jesteście tą opatrznościową odpowiedzią".

Oznacza to, że Kościół rozpoznał wagę Odnowy Charyzmatycznej, nowych ruchów i nowych form życia wspólnotowego. Rozumie, że oba wymiary życia Kościoła, charyzmatyczny i hierarchiczny, są równie ważne, a nowe dzieła Ducha Świętego - silnym prądem w wielkiej rzece jego życia.

Istnieje jednak niebezpieczeństwo, wobec którego musimy być czujnymi - utrata naszej prorockiej determinacji, by być zaakceptowanym.

Kolejna ważna rzecz. Wstęp do statutu ICCRS przypomina nam bardzo jasno jedną z najbardziej znaczących cech katolickiej Odnowy Charyzmatycznej, która odróżniają od pozostałych ruchów w Kościele.

"Katolicka Odnowa Charyzmatyczna nie jest jednolitym ruchem o zasięgu światowym. Nie ma jak większość ruchów jednego założyciela lub grupy założycieli. Nie ma też listy członków. Jest to wysoce zróżnicowany zespół osób i grup podejmujących różne działania, często od siebie niezależnych i o różnie rozłożonych akcentach, niemniej jednak ma to samo fundamentalne przeżycie i stawia sobie te same cele. Taki model luźno powiązanych relacji jest realizowany w diecezjach, na poziomie narodowym i międzynarodowym. Charakteryzuje go bardziej współpraca i dialog niż integracja czy tworzenie struktur. Przywództwo polega raczej na służbie niż na zarządzaniu."

Te słowa wskazują na to, co wyróżnia Odnowę Charyzmatyczną i pokazują, co musimy w niej chronić i podtrzymywać. Na różnych poziomach: lokalnym, narodowym i międzynarodowym były już bowiem próby, by dopasować Odnowę Charyzmatyczną do ustalonych z góry struktur, z listami członków i kryteriami przynależności, z programami formacyjnymi i z mocnym autorytetem centralnym. Odpowiedzialni muszą więc strzec się przed próbami zmiany natury Odnowy, ponieważ jeśli kiedykolwiek będą zrealizowane - zniszczy to jej życie. Kiedy struktury dominują, charyzmat umiera i cichnie prorockie wezwanie.

Nie chodzi mi o to, by przywództwo w katolickiej Odnowie Charyzmatycznej odrzuciło właściwe autorytety, ale o czujność, by ci, którzy nie rozumieją istoty Odnowy, nie zmienili jej w coś, czym nigdy być nie może. Istotą tego wielkiego Bożego poruszenia jest chrzest w Duchu Świętym, doświadczenie przemieniające życie, które prowadzi od uczynków do wiary, od prawa do wolności, od nas samych do Boga. To jest dar Odnowy Charyzmatycznej dla Kościoła i świata. To jest łaska, której bardzo potrzebujemy, jeśli mamy sprostać wyzwaniom nowego tysiąclecia.

Dziękując Bogu za to, co uczynił, wyjdźmy naprzeciw przyszłości: świadomi tego, kim jesteśmy, wdzięczni za to, co się stało i zdecydowani pozostać charyzmatyczni i profetyczni bez względu na to, co inni mogą myśleć, mówić albo czynić. Wiatr Ducha Świętego musi mieć możliwość wiać tam, gdzie chce.

ICCRS Newsletter nr 6, 1999.
TŁUM. BEATA ClASTOŃ

Napisz komentarz (0 Komentarze)