Przedrukowane za pozwoleniem National Catholic Register

Jest to najbardziej osobisty, płomienny i serdeczny z wszystkich listów św. Pawła. Chociaż nie obejmuje on tak wielkiej dawki nauczania doktrynalnego i moralnego, jak w innych listach, za to zawiera więcej emocji, prywatnych wyznań, rewelacji biograficznych i bezpośrednich zwrotów osobistych.

Pomiędzy momentem, kiedy Paweł napisał swój pierwszy list do Koryntian, a napisaniem drugiego fałszywi nauczyciele zwrócili przeciwko niemu koryntiańskich chrześcijan. Prawdopodobnie była to ich reakcja przeciwko ostrym zasadom i dyscyplinie wprowadzonej w pierwszym liście. Podobnie jak i dzisiaj wszyscy odszczepieńcy od kościelnej doktryny chcą osłabić, a nie wzmocnić, umniejszyć, a nie zwiększyć – pełnię i moc zasad Ewangelii.

Ci fałszywi nauczyciele odmówili Apostołowi Pawłowi autorytetu jako apostołowi (11,5) i głosili „innego Jezusa”, inną religię, inną Ewangelię. Odpowiedź Pawła jest płomienna, nie dlatego że podważono jego autorytet, ale ponieważ podważono autorytet Chrystusa. Odpowiada słowami, których dzisiaj niewielu odważyłoby się użyć w podobnej sytuacji. Ponieważ inny Chrystus oznacza, że nie ma żadnego Chrystusa, żadnego Zbawiciela i żadnego zbawienia. Jedynie w Liście do Galatów (1,8) odpowiedź Pawła była równie ostra – z tych samych powodów.

Paweł odbył krótką podróż do Koryntu, by rozwiązać tamtejszy spór, zanim napisał ten list, ale nie odniósł sukcesu. Zbolały i upokorzony, napisał pełen zatroskania list do Koryntian pomiędzy tymi dwoma, które znamy. Wspomina o tym w rozdziale 2,3-4 i 7,8-12.

Niektórzy badacze myślą, że ten list został zachowany i dodany do Drugiego Listu do Koryntian jako rozdziały 10-13, ponieważ sarkazm tych rozdziałów odbija się takim ostrym kontrastem od radości i czułości rozdziałów 1-9. Ale ten argument nie bierze pod uwagę faktu, że rodzice i kochankowie często w namiętności niemal natychmiast przechodzą od czułości do rozpaczy.

Tematem przewodnim Drugiego Listu do Koryntian jest odmienność chrześcijanina, wiary chrześcijańskiej i chrześcijańskiego życia w niewierzącym świecie. Był to także temat Pierwszego Listu do Koryntian. Wraz z coraz większym ustępowaniem średniowiecznego chrześcijaństwa z naszej współczesnej świadomości i wraz z tym, że wydaje się powracać pewna odmiana pogaństwa, te dwa listy nabierają większego bezpośredniego znaczenia w naszym życiu.

Podstawowa intuicja Apostoła Pawła jest tutaj bliska tej z Listu do Kolosan: najwyższe znaczenie i władanie Chrystusa w chrześcijańskim życiu, bowiem: „Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe” (5,17).

Jednym z najbardziej wyróżniających się punktów kulminacyjnych tego listu jest jedyne w Nowym Testamencie świadectwo doświadczenia mistycznego: samego Pawła (12,1-10). Jest uderzające, że opisuje je tylko po to, by zdegradować je do drugorzędnej, niższej pozycji w porównaniu z jego słabością i cierpieniem – dużo bardziej skutecznymi środkami prowadzącymi do świętości.

Innym wyróżniającym się punktem jest najpełniejszy i najdłuższy w Biblii fragment o hojności, czyli chrześcijańskich datkach.

Inne znane, wymowne fragmenty, to 3,7; 3,18; 4,10; 4,16-18; 5,6-7; 5,21; 6,2; 6,8-10 i 10,5. Paweł nigdy nie mógłby skomponować listu, gdyby nie napisał takich niezapomnianych cytatów, jak: „według wiary, a nie dzięki widzeniu postępujemy” (5,7); lub: „Znacie przecież łaskę Pana naszego, Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was swym ubóstwem swoim ubogacić” (8,9).

Tłum. Jan J. Franczak

© PETER KREEFT
http://www.peterkreeft.com

Napisz komentarz (0 Komentarze)