Ruch Odnowy w Duchu Świętym budzi czasem wiele kontrowersji. Dla ludzi „tradycyjnie” wierzących bywa czymś dziwacznym, u wielu osób zakonnych także budzi znaczny opór. Wydaje się, jak gdyby w Kościele pojawiła się jakaś szczególna enklawa, coś dziwnego, pełnego nadzwyczajności niewiadomego pochodzenia. Po dwudziestu kilku latach obecności Ruchu Odnowy w Kościele polskim niewątpliwie nastąpiło jakieś „oswojenie” się z tą nowością, niemniej wydaje się, że separacja stale istnieje. Dwa wykłady o. Dominika Hermanta, wygłoszone dla ludzi zainteresowanych Ruchem Odnowy, koncentrują się wokół zawsze i wszędzie ważnego zagadnienia odnawiania się w Duchu Świętym, znakomicie ukazują wspólną problematykę zarówno dla „tradycyjnie” wierzących, jak i dla charyzmatyków, dla osób konsekrowanych i świeckich.

Kim jest ojciec Dominique? Jest benedyktynem z opactwa En Calcat niedaleko Tuluzy we Francji. Urodził się w r. 1921 w Paryżu, gdzie ukończył też studia muzyczne i literatury klasycznej (1946). Przez rok pracował jako nauczyciel w liceum. Do klasztoru w En Calcat wstąpił w 1947 r. Pierwsze śluby złożył w 1949 r., na kapłana został wyświęcony w czerwcu 1953 r. W klasztorze zajmował się zagadnieniami liturgicznymi. Pracował nad skróconym brewiarzem i oficjum NMP przeznaczonym dla braci. Po Soborze Watykańskim II okazał się dla swojego klasztoru „mężem opatrznościowym”. W styczniu 1965 r. został wybrany na opata i w ten sposób na niego spadł zasadniczy ciężar przeprowadzenia w klasztorze odnowy soborowej. W wielu klasztorach proces ten odbył się bardzo boleśnie i spowodował ogromne spustoszenia: odejścia wielu zakonników, rozbicie wspólnoty, rozprzężenie itd. En Calcat wyszło z całego tego procesu obronną ręką, a wszystko dzięki temu, jak powiedział o. Dominique, że rozpoczęto od uczenia się wzajemnego kontaktu, słuchania innych i wypowiadania swoich opinii we wspólnocie, co prowadziło do wspólnotowego myślenia i podejmowania decyzji. Dla o. Dominique’a opat to przede wszystkim ten, kto ma charyzmat rozeznawania duchów. Zgodnie z trzecim rozdziałem Reguły św. Benedykta opat powinien wysłuchać wszystkich, nawet ostatniego we wspólnocie, nawet takiego, który uchodzi za nierozgarniętego, bo czasem przez niego właśnie przemawia Duch Święty. Na opacie jednak spoczywa odpowiedzialność za rozeznanie głosu Ducha.

O. Dominique służył swojej wspólnocie jako opat przez 13 lat, stale pytając siebie, czy nie powinien tej odpowiedzialności złożyć, aby ktoś inny dalej prowadził dzieło. Zrezygnował w urzędu opata w marcu 1978 r., po przeprowadzeniu zasadniczych zmian posoborowych: liturgia w języku francuskim, zmiana wzajemnych relacji we wspólnocie, bardziej wspólnotowe podejmowanie decyzji. Po rezygnacji przebywał w charyzmatycznym opactwie benedyktynów Pecos (USA 1978-1979), a następnie pomagał w przeoracie Bouaké (Wybrzeże Kości Słoniowej 1980-1982). Obecnie jest jednym z mnichów opactwa En Calcat.

Dotychczas ukazały się jego następujące publikacje książkowe: Jésus disait (7 tomów), La Vie dans l’Esprit, Simples Conseils pour prier, L’Art de durer, Les Signes de Dieu, Matthieu, un écrivain?

W języku polskim ukazała się: Sztukatrwania.

Dwa referaty, które publikujemy w niniejszym tomiku, wygłosił w 1983 r. Są one wynikiem osobistych doświadczeń mnicha i opata, który na co dzień musiał rozeznawać i decydować, podejmując ryzyko. Mamy nadzieję, że ta niewielka pozycja przyczyni się do lepszego zrozumienia fundamentalnej prawdy chrześcijańskiego życia, ważnej dla nas wszystkich, ochrzczonych, którzy przez chrzest otrzymaliśmy Ducha Świętego. Do nas św. Paweł woła: Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy (Ga 5,25).

© Copyright by TYNIEC Wydawnictwo Benedyktynów

Napisz komentarz (0 Komentarze)