Była wreszcie i modlitwa wstawiennicza za inne małżeństwo, które od znacznie dłuższego czasu oczekiwało na dziecko. Nie mogłam wówczas otworzyć ust, by też prosić - płakałam. Powiedziałam sobie po cichu - ja jeszcze poczekam... Ale Pan jest łaskawym dawcą. Miesiąc później okazało się, że spodziewamy się dziecka. Byliśmy tacy szczęśliwi... Kiedy więc wkrótce potem dowiedzieliśmy się o duchowej adopcji dziecka poczętego - oboje z mężem podjęliśmy tę modlitwę, by nieść pomoc rodzicom wahającym się czy pozwolić żyć poczętemu przez nich dziecku. Nosiłam pod swoim sercem nowe życie i wiedziałam, jakie to było cudowne uczucie móc czuć jego ruchy, rozpoznawać wypiętą nóżkę lub główkę... Wiedziałam też, co czuje kobieta, która pragnie, a nie może mieć dziecka. Dziś też wiem, co czuje kobieta, kiedy kładą jej na brzuch maleństwo i mówią: "ma pani syna..." Kiedy on po raz pierwszy zaczyna ssać pierś, kiedy bierze się go w objęcia, patrzy w ufne, dziecięce oczy...

Pomóżmy im, by mogły żyć... Podejmując duchową adopcję - poprzez modlitwę - stańmy się duchowymi rodzicami.