| 364 rok – Na synodzie w Laodycei Kościół zabronił świętowania soboty. W Kanonie XXIX tegoż Soboru widnieje następujący zapis: "Chrześcijanie nie powinni judaizować i próżnować w sobotę, ale powinni pracować w tym dniu; powinni szczególnie uczcić Dzień Pański będąc chrześcijanami, i jeśli to możliwe, nie pracować w tym dniu. Jeśli jednak będą judaizować w tym dniu zostaną odłączeni od Chrystusa" (C. J. Hefele, History of the Councils of the Church). |
Podane fakty są prawdziwe. Potraktowano sprawę podobnie jak kwestię obrzezania, sprzeciwiąjac się praktyce niektórych kościołów lokalnych, które świętowały zarówno sobotę, jak i niedzielę (praktyka ta była propagowana przez Sokratesa Scholastyka).
Jak się zdaje, świętowanie dwu dni jest sprzeczne z nakazem Pańskim – nie wszyscy pamiętają iż przykazanie zawiera nie tylko nakaz „siódmego dnia jest uroczysty szabat, jest zwołanie święte, nie będziecie wykonywać w tym dniu żadnej pracy”, ale także słowa „Przez sześć dni praca będzie wykonywana” (Kpł 23,3 patrz też Wj 20,9–10; 23,12;31,15;34,21;35,2;Pwt 5,13)
Sprawę niedzieli jako dnia świętego omówiłem odpowiadając na Zarzut 150.
Bliżej o niedzieli:Zarzut 28, Zarzut 150.
Bliżej o Konstantynie Wielkim: Zarzut 24, Zarzut 29.
Oba tematy przedstawiłem szerzej w książkach „Kościół na celowniku” i „Kościół na celowniku”