| 324 rok – Po zwycięstwie nad Licyniuszem Konstantyn zostaje jedynym władcą i wyraźnie już popiera chrześcijaństwo. Zezwala na budowę kościołów w Nikomedii, Antiochii, Jerozolimie (kościół Grobu Świętego), Betlejem (Kościół Bożego Narodzenia) i w Rzymie (Laterański). Zwalnia kler z płacenia podatków i świadczenia usług publicznych oraz zrównuje go w prawach z wysokimi urzędnikami państwowymi. Nadaje też prawo przyjmowania majątków ziemskich w formie darowizn. |
Innymi słowy owo popieranie chrześcijaństwa polegało na tym, iż cesarz – uznając je za jedno z legalnych wierzeń – przyznał duchownym chrześcijańskim dokładnie te same prawa jakie mieli członkowie dotychczas uznawanych religii oraz zezwolił na budowę kościołów.
Powiem więcej: pod wpływem chrześcijaństwa pojawiły się liczne zmiany w prawodawstwie cesarstwa: zakazano prostytucji, dręczenia niewolników i więźniów oraz rozwodów. Stopniowo też znoszono zakaz zajmowania stanowisk państwowych przez chrześcijan (od 323 roku chrześcijanie zyskali prawo do bycia konsulami, od 325 – „prefektami Rzymu”, od 329 mogli być prefektami pretorium).
O Konstantynie Wielkim patrz odpowiedź na: Zarzut 24 i Zarzut 28
Poruszyłem ten temat także w książce "Kościół na celowniku".